Αποφεύγω να ασχολούμαι με τη διαιτησία, αλλά η Ταβουλαριάδα των τελευταίων ημερών και το εύστοχο θέμα που έφτιαξε και ανέβασε στο gazzetta.gr ο Αντώνης Καλκαβούρας, μου έδωσαν το κίνητρο να διαπράξω το... έγκλημα! Επιμένω να πιστεύω οτι οι διαιτητές είναι οι κομπάρσοι ενός αγώνα, πως μια φάση (εφόσον δεν είναι η τελευταία του αγώνα, η οποία θα συνιστά ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος) δεν μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα και ότι γενικώς δεν πρέπει να δίνουμε έμφαση στη συμμετοχής των ρέφερις στο παιχνίδι.
Κυρίως όμως πιστεύω ότι η διαιτησία στο μπάσκετ είναι η δυσκολότερη υπόθεση που υπάρχει στον αθλητισμό (με τις επαφές να είναι συνεχείς, τους κανονισμούς άπειρους και τις ταχύτητες με τις οποίες εξελίσσονται οι φάσεις μεγάλες) και οτι οι διαιτητές μπάσκετ – που είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ- καλούνται να πάρουν χιλιάδες (ναι, χιλιάδες) αποφάσεις μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου! Λογικό να κάνουν λάθη, αφού πάντοτε ισχύει «το πλένεις πιάτα, σπας πιάτα...» ή αν προτιμάτε το πιο μακάβριο «μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη»
Εκείνο που θεωρώ οτι έχει μεγάλη σημασία στη διαιτησία είναι η ενιαία και σταθερή αξιολόγηση των φάσεων (τουλάχιστον μέσα στον ίδιο αγώνα) και η λήψη αποφάσεων χωρίς να μπαίνει στη ζυγαριά ο παράγοντας χρόνος και το όνομα των αντιπάλων (ομάδων ή παικτών). Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα ματς (μαζί με τη διόρθωση ενός λάθος με άλλο το οποίο μπορεί να επιφέρει ισορροπία στο μυαλό των φιλάθλων αλλά σπάνια θα είναι ισότιμο για την εξέλιξη του ματς) είναι ο καταλογισμός παράβασης στο 5ο ή το 30ο λεπτό, αλλά σε ανάλογη φάση οι διαιτητές να κλείσουν τα μάτια εφόσον ο χρόνος που απομένει είναι λιγότερος του ενός λεπτού. Ο κανονισμός είναι ο ίδιος. Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το 2400ο, που είναι το τελευταίο ενός 40λεπτου.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει και πλέον έχει γίνει κανόνας ακριβώς το αντίθετο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον τελικό του 96, όπου στο τελευταίο λεπτό παίχτηκε ένα άλλο άθλημα και όχι το μπάσκετ που ξέρουμε; Μπάσκετ χωρίς κανονισμούς ήταν εκείνο που παίχτηκε στο Παλέ Ντε Μπερσί, στον τελικό που ο Παναθηναϊκός πήρε το πρώτο του τρόπαιο. Το ίδιο και στην περυσινή νίκη του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, με τα βήματα του Βασιλόπουλου, το φάουλ του Μπουρούση στον Φώτση και του Παπαλουκά στο σουτ του Σπανούλη! Όπως και στο ΟΑΚΑ στη φάση του Διαμαντίδη με τον Πεν, αλλά και στον τελικό του Βερολίνου όπου οι διαιτητές έκλειναν τα μάτια σε σωρεία παραβάσεων μέχρι τη στιγμή που ο Αρτεάγκα έδωσε εκείνη την –από κάθε άποψη- περίεργη απόφαση.
Οι διαιτητές φοβούνται να αναλάβουν το ρόλο τους και την ευθύνη που έχουν. Τρέμουν στη ιδέα να πάρουν το σφύριγμα που (σωστά κατά τη γνώμη μου) πήρε ο Ταβουλαρέας. Προτιμούν να αφήσουν το ματς στο έλεος του Θεού και στο τέλος ο ηττημένος, οι οπαδοί του και τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες να μην αναφέρουν ως δικαιολογία μια απόφαση που έλαβαν. Νιώθουν οτι το αντίκτυπο θα είναι μικρότερο αν το λάθος αφορά μια παράβαση που δεν «είδαν», από μια παράβαση που καταλόγισαν και η απόφαση που έλαβαν προκαλεί αμφιβολίες για την ορθότητα της. Κοινώς αποφεύγουν να διαιτητεύσουν...
Η ομολογία στο ρεπορτάζ (http://www.gazzetta.gr/basket/a1/item/63425-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82?tmpl=component&print=1) που σας ανέφερα στον πρόλογο του σημερινού post, είναι εκπληκτική! Ο Ζαβλανός παραδέχεται ότι για παράβαση «τριών δευτερολέπτων, πρέπει να είναι τέσσερα «γεμάτα» για να τα σφυρίξει σε ένα τέτοιο χρονικό σημείο», ενώ ο πρόεδρος της ΚΕΔ, Στέλιος Συμεωνίδης στην ίδια ερώτηση απαντά ότι «Αυτή είναι μια ειδική παράβαση η οποία συνήθως δεν σφυρίζεται σε κρίσιμα χρονικά σημεία όταν το παιχνίδι βρίσκεται στον πόντο. Κανονικά θα έπρεπε να καταλογίζεται, αλλά ο διαιτητής που θα πάρει ένα τέτοιο ρίσκο, πρέπει να έχει μεγάλα «καρύδια» και να είναι σίγουρος ότι στο γήπεδο υπάρχει ασθενοφόρο».
Αλήθεια υπάρχει κάτι χειρότερο από όλα αυτά; Τι πάει να πει ειδική παράβαση; Τι πάει να πει ότι ο διαιτητής που θα καταλογίσει μια τέτοια παράβαση σε τέτοιο χρονικό σημείο θα πάρει ρίσκο; Γιατί τα τρία δευτερόλεπτα στην αρχή του ματς καταλογίζονται στα τρία δευτερόλεπτα και στο φινάλε πρέπει να περάσουν πέντε για να «σφυριχτεί» η παράβαση; Γιατί πρέπει ο διαιτητής να είναι σίγουρος ότι υπάρχει ασθενοφόρο για να πάρει την απόφαση που γράφουν οι κανονισμοί, διδάσκεται στα σεμινάρια; Με τέτοιες λογικές είναι σίγουρο ότι το ασθενοφόρο θα το χρειαστεί η διαιτησία και όχι ο εν λόγω διαιτητής και ενδεχομένως το μπάσκετ γιατί στο τέλος θα παγιωθεί ότι θα παρακολουθούμε για 38 λεπτά το άθλημα που γνωρίζουμε και για 2 λεπτά ένα άλλο άθλημα, το μπάσκετ δίχως κανονισμούς.
Υ.Γ: Και επειδή μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι πολλοί είστε προβλέψιμοι, προκειμένου να προλάβω όσους πουν ότι αν συνέβαινε σε βάρος του Παναθηναϊκό κάτι τέτοιο θα έλεγα άλλα, ας ανατρέξετε στο post μετά τη νίκη της Ρεάλ στο ΟΑΚΑ όπου αντίθετα με τα όσα είπε ο Ομπράντοβιτς και υποστήριζαν οι «πράσινοι» εγώ είχα (και έχω) την άποψη ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε με τη συγκέντρωση και τη μαχητικότητα που είναι απαραίτητες σε ένα τέτοιο ματς και ότι αιφνιδιάστηκε από το ψυχωμένο και αποφασισμένο παιχνίδι των παικτών του Μεσίνα. Όπως η διαιτησία –κατ’ εμέ- δεν έκρινε το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα, έτσι δεν έκρινε το αποτέλεσμα στη Νέα Σμύρνη
Επίσης για όσους πουν ότι η παράβαση που καταλόγισε ο Ταβουλαρέας στον Ράις, συνέβη κι άλλες φορές αλλά δεν καταλογίστηκε, να απαντήσω πάλι εκ των προτέρων ότι (εφόσον υπάρχει ο συγκεκριμένος κανονισμός) η άποψη μου είναι πως πρέπει να καταλογίζεται όσες φορές υποπίπτει στην αντίληψη των διαιτητών. Κι αν αξίζει 1000 μπράβο ο Ταβουλαρέας που έδωσε την παράβαση χωρίς να σκέφτεται αν έξω υπάρχει ασθενοφόρο, είναι 1000 φορές λάθος (αυτός και όποιοι συνάδελφοι του) δεν σταματούν το παιχνίδι όποτε υποπίπτει στο ίδιο λάθος ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Τσίλντρες και δεν ξέρω και γω ποιος άλλος...
Τετ 17 Αυγ 2016, 15:22 από YIANNIS090807
