Οποιος ξέχασε πώς έχασε ο Παναθηναϊκός τους πρώτους του βαθμούς στη φετινή χρονιά, το θυμήθηκε χθες με τον πιο σκληρό τρόπο: τότε η ομάδα του Παπακώστα ήταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος, με δύο γκολ του Ονουάτσι άγγιζε τη νίκη μέχρι το 94’ και έμεινε με τον βαθμό της ισοπαλίας με την κεφαλιά του Σισέ. Τώρα η ομάδα του Ντε Μος παραμένει «ευχάριστη» αλλά όχι «έκπληξη» -πώς να αποκαλέσεις έτσι μια ομάδα που δεν λέει να χάσει από κανέναν απ’ τους «μεγάλους»;- βρίσκοντας στα πόδια του Σμολάρεκ τον καινούργιο της εκτελεστή.

Του Κώστα Βαϊμάκη

Με το πρώτο γκολ να είναι καρμπόν με αυτό που είχε βάλει ο Σκόκο στο ίδιο γήπεδο πριν από λίγες εβδομάδες –αλλού πήγαινε η μπαλιά, σε άλλον αποδέκτη κατέληξε, πάντως μπήκε στα δίχτυα και στις δυο περιπτώσεις.

Αν θέλουμε να κάνουμε πλάκα με ευκαιρία την ημέρα, μπορούμε να πούμε για «καρναβαλιστή Παναθηναϊκό» ή για «αγαπούλα». Αν αποκαλέσουμε τον Παναθηναϊκό «αυτόχειρα», ουσιαστικά ακυρώνουμε την προσπάθεια της Καβάλας, που κλείστηκε συνειδητά, έπαιξε έξυπνα κι έψαξε την κόντρα με τη δέουσα προσοχή. Διότι αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του φετινού Παναθηναϊκού, ειδικά σε παιχνίδια που έχει την κατοχή, πιέζει, ανεβαίνει μαζικά και εμφανίζεται ιδιαίτερα ευάλωτος στις αντεπιθέσεις του αντιπάλου. Και σε τελική ανάλυση, να τον λέγαμε «αυτόχειρα» τον Παναθηναϊκό αν είχε δέκα κλασικές ευκαιρίες, σουτ, δοκάρια, ορθολογική ανάπτυξη, αν ανάγκαζε τον Ιτάντζ να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Ο Γάλλος καλό παιχνίδι έκανε, αλλά έχει πιεστεί και παραπάνω φέτος.

Ο Παναθηναϊκός πίστεψε ότι θα πάρει το παιχνίδι με την αύρα του πρωτοπόρου και τα κολακευτικά σχόλια για την απόδοσή του. Με την αίγλη της φανέλας του κόντρα σε μια ομάδα νεοφώτιστη, που έδειχνε να είναι σε παρατεταμένη κάμψη τον τελευταίο καιρό και γλίτωσε το κώμα την προηγούμενη εβδομάδα από το αυτογκόλ του Κώτσιου. Γλίστρησε από τα πολλά «σορόπια» που είχαν (και είχαμε) πει για την εικόνα του, έμπλεξε τα μπούτια του κάνοντας σέντρες στο FIR του Ντουγκλάο και του Μουρ, δεν κατάφερε να πλαγιοκοπήσει αρκετά, δεν πέρασε σχεδόν καμία κάθετη μπαλιά της προκοπής από τον άξονα, δεν εκμεταλλεύτηκε τον οίστρο του Βύντρα του πρώτου ημιχρόνου. Και στο δεύτερο ημίχρονο αντί η «μέγγενη» να σφίξει, αναλώθηκε σε μια ανούσια κατοχή, στη λογική «πέσε πίτα να σε φάω» ή «κάτσε, Καβάλα, να σε νικήσω». Η Καβάλα έφαγε την πίτα, ο Παναθηναϊκός έφαγε τη χυλόπιτα, ο κόσμος χαλάστηκε κι όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το sold-out της Πέμπτης με τη Ρόμα κι όχι με την Καβάλα, όσοι έβαλαν σε πρώτο πλάνο τον «κύριο πρέσβη» και τις υποχρεώσεις του στο Γιουρόπα κι όχι την «ταπεινή» Σούπερ Λίγκα και την Καβάλα, ας μην απορούν που ο τελευταίος τίτλος ήρθε το μακρινό 2004. Κι ας μας πουν αν ο Παναθηναϊκός «προλαβαίνει» να χάσει τον «άχαστο» φετινό…