κοιταξτε τι εγραψε συντακτης του
www.derby.gr την ημερα τπυ τελικου του Κυπέλλου. Θα μας τρελάνουν εντελώς
Στην κούρσα του ενός βγήκε πρώτος
Σήμερα είναι η πιο κατάλληλη μέρα για να παραθέσουμε ορισμένες σκέψεις. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν κατέκτησε το κύπελλο κόντρα στον Άρη και συνάμα το νταμπλ. Με αυτό του το επίτευγμα έδειξε ότι αν και δεν έχει ακόμη το «μέταλλο» που είχε ο Ολυμπιακός την εποχή της παντοκρατορίας του, εντούτοις βρίσκεται σε καλό δρόμο για να το αποκτήσει. Πολλοί μιλάνε για το μέταλλο, για την καρδιά του πρωταθλητή και άλλα παρόμοια δημοσιογραφικά κλισέ χωρίς να αντιλαμβάνονται επί της ουσίας σε τι αναφέρονται. Το «μέταλλο» δεν είναι απλά η νοοτροπία του νικητή που χτίζεται με τους τίτλους. Το «μέταλλο» αποκτιέται με την καθημερινή τριβή με το πνεύμα του πρωταθλητισμού, με την ακραία αντίληψη ότι σε κάθε παιχνίδι πρέπει να βγαίνεις νικητής, με την άρνηση της ήττας, με την πίστη ότι είσαι καλύτερος, μια πίστη όμως που αντλεί στοιχεία από τις αντικειμενικές καταστάσεις, και τέλος, από την προσωπικότητα των παικτών.
Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ο Παναθηναϊκός παρουσίασε φέτος αυτά τα χαρακτηριστικά. Το μεγάλο πρόβλημα που μας εμποδίζει να κάνουμε μία ασφαλή εκτίμηση για τον ΠΑΟ της σεζόν 2009-10, είναι η απουσία σοβαρού ανταγωνιστή. Πώς να πάρεις θέση για το «μέταλλο» που έχει μια ομάδα, για την σοβαρότητα και εντέλει για την αξία, όταν δεν βίωσε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις, όταν δεν στάθηκε με την πλάτη στον τοίχο, όταν δεν δοκιμάστηκε σε ακραίες συνθήκες ώστε να δούμε πως θα ανταποκριθεί; Εδώ κάποιοι μπορούν να αντιτάξουν ότι το πρωτάθλημα ως και λίγες αγωνιστικές πριν τη λήξη του δεν είχε κριθεί κι ότι όλα ήταν ανοιχτά. Και θα έχουν απόλυτο δίκιο.
¨Όμως η μη εξασφάλιση του τίτλου νωρίτερα δεν οφείλεται στην παρουσία ενός ισχυρού πόλου που έδινε τη δική του μάχη και δυσκόλευε την πρόβλεψη για τον τελικό νικητή. Οφείλεται κατά βάση στο κόμπλεξ κατωτερότητας που είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός μετά από τόσα χρόνια ξηρασίας. Μέχρι και λίγο πριν το τέλος της Σούπερ Λιγκ οι «παλιές πληγές» ήταν εμφανείς στο παιχνίδι του ΠΑΟ. Δεν έβγαζε στο γήπεδο τη σιγουριά ενός πρωταθλητή, υπήρχε ακόμη ο φόβος ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Αντίθετα είδατε εσείς κάτι τέτοιο στον σημερινό τελικό κυπέλλου; Εγώ είδα μια ομάδα που έμοιαζε απαλλαγμένη από το βάρος να αποδείξει κάτι και πλήρως συνειδητοποιημένη με τον τίτλο του φαβορί. Έστω κι αν δεν έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι τον Άρη, ο Παναθηναϊκός είχε στον τελικό του ΟΑΚΑ τον αέρα του καλύτερου.
Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά. Τις επόμενες μέρες θα δείτε στα ΜΜΕ διάφορες εκτιμήσεις για τη φετινή πορεία των νταμπλούχων. Οι περισσότερες θα έχουν ως αρχικό άξονα ότι είχε μια πολύ καλή ομάδα και ότι έκανε τις καλύτερες-και σωστότερες-μεταγραφές, και θα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι με βάση τη φετινή εικόνα ο ΠΑΟ δείχνει έτοιμος να στήσει μια δική του αυτοκρατορία στη θέση αυτής του Ολυμπιακού(Πόσο μάλλον όταν κάποιοι θεωρούν δεδομένο ότι ο ΟΣΦΠ δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει οικονομικά τον πολυμετοχικό).
Εγώ διαφωνώ. Θεωρώ ότι ο φετινός Παναθηναϊκός σε μία κούρσα του ενός βγήκε πρώτος. Αυτό που πέτυχε με το νταμπλ, εκτός απ' την επιστροφή στους τίτλους, είναι ότι άφησε πίσω τον κομπλεξισμό του παρελθόντος. Σημαντικό σίγουρα όπως άλλωστε και η παρακαταθήκη των δύο τίτλων. Αυτά σε συνδυασμό με την δυναμική που αναπτύσσεται από την παρουσία του συλλόγου στο Τσάμπιονς Λιγκ δημιουργούν κατάλληλες προϋποθέσεις για κάτι καλό. Αν όμως στον Παναθηναϊκό δεν δουν την αλήθεια, που λέει ότι με τη φετινή επιτυχία απλώς η τράπουλα ξαναμοιράστηκε σε δύο παίκτες που ξεκινούν από την ίδια βάση το παιχνίδι και πιστέψουν ξαφνικά πως είναι έτοιμοι να κάνουν το 12/12 ή ακόμη χειρότερα ότι απέκτησαν φέτος το μέταλλο του πρωταθλητή, τότε στο μέλλον θα βρεθούν σε καταστάσεις δύσκολες.
Άλλωστε ο Ολυμπιακός μπορεί να δείχνει τώρα αδύναμος αλλά αν μυριστεί «αίμα» και λανθασμένους σε όλους του τομείς χειρισμούς δεν αποκλείεται να επενδύσει πάνω τους. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός σε σχέση με τους ερυθρόλευκους έχει να αντιμετωπίσει και έναν άλλο μεγάλο εχθρό, την Πέμπτη Φάλαγγα. Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να μοιάζει απίθανο τώρα αλλά στο μέλλον-και με την πρόσφατη ιστορία να το αποδεικνύει-κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί.