"Είναι τρελός ο Πολωνός..."

Του Μιχάλη Πατεράκη
31 Ιαν 2009 01:15:48
goal.com



Το επίθετο του κανονικά προφέρεται Βαρζίχα. Τον Δεκέμβριο του 1989, όμως, που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Αθήνα λίγοι ήταν εκείνοι που τον είχαν ακουστά πριν (παρόλο που είχε βγει ακόμα και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα της χώρας του) και έτσι κατέληξε με το σαφώς πιο εύκολο στην ελληνική γλώσσα Βαζέχα. Αυτό εν τέλει ήταν που του κόλλησε, αν και κάποια χρόνια αργότερα κάτι τέτοιο είχε λίγη σημασία. Ούτως η άλλως οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν συνηθίσει να τον φωνάζουν πλέον με το μικρό του όνομα. Χρήστος! Έτσι και αυτό στο πιο ελληνικό του...

Και πως αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να αποκαλέσουν τον παίκτη που έγινε συνώνυμο της πολυαγαπημένης ομάδας τους, σκοράροντας με κάθε δυνατό τρόπο, ανεξαρτήτως αντιπάλου, χαρίζοντας τους στιγμές ατέλειωτης ηδονής.

"Είναι τρελός ο Πολωνός," φώναζαν, γιατί πράγματι τους είχε τρελάνει. Τα νούμερα απλώς μιλάνε από μόνα τους...

Έχουμε και λέμε: Σε 390 εμφανίσεις με το "τριφύλλι" στο στήθος πέτυχε 310 γκολ. Αρκετά δηλαδή για να πάρει σπίτι τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της ομάδας μια για πάντα στο σπίτι! Χάρη σε αυτά ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα 5 φορές (1990, 1991, 1995, 1996, 2004) και το Κύπελλο Ελλάδος άλλες τόσες (1991, 1993, 1994, 1995, 2004), ενώ σε τρεις από αυτές τις σεζόν ο ίδιος ευτύχησε να βγει πρώτος σκόρερ (1994, 1995, 1998).

Τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Ίσως κάποια ευρωπαϊκή επιτυχία. Ε, λοιπόν και αυτή πέρασε από τα χέρια ή για να ακριβολογούμε τα πόδια, του Χρήστου, αφού ήταν ο μεγάλος ηγέτης της ομάδας του Χουάν Ραμόν Ρότσα, που τη σεζόν 1995/96 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για να αποκλειστεί εκεί από τον μεγάλο Άγιαξ των Λιτμάνεν, Φαν ντερ Σάαρ, Ντάβιτς, αδελφών Ντε Μπουρ και των άλλων τρομακτικών ταλέντων της τότε ολλανδικής σχολής.

Αξέχαστο παρόλα αυτά θα μείνει το γκολ που πέτυχε ο ίδιος και χάρισε τη νίκη στον Παναθηναϊκό στον πρώτο ημιτελικό με τον Αίαντα στο Άμστερνταμ, που μαζί έτυχε να είναι και ο τελευταίος αγώνας που έδωσε ο Άγιαξ στο παλιό Ολυμπιακό του Στάδιο, πριν μετακομίσει στο φουτουριστικό Άμστερνταμ Αρίνα.

Ήταν στο 86ο λεπτό της αναμέτρησης όταν το "τρένο" ο Γιώργος Δώνης άρχισε μια από τις γνωστές του κούρσες σχεδόν από την άμυνα. Από 'κεί αφού πέρασε έναν, δυο αμυντικούς των γηπεδούχων πέταξε την μπάλα στον Βαζέχα. Ο Φαν ντερ Σάαρ θα έβγαινε για να του κλείσει τον δρόμο. Μάταια, όμως αφού ο Ελληνοπολωνός πλέον άσος με ένα άπιαστο πλασέ την κατάλληλη στιγμή έστειλε την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας του Άγιαξ, χαρίζοντας μια αξέχαστη νίκη στο "τριφύλλι".

Και να 'ταν μόνο αυτό... Πέντε χρόνια αργότερα (τη σεζόν 2000/01 πιο συγκεκριμένα) ήταν η σειρά της Γιουβέντους να υποκλιθεί στο μεγαλείο του Βαζέχα. Μαζί με τον Πάουλο Σόουζα ήταν οι άνθρωποι που πήραν από το χέρι τον Παναθηναϊκό και τον οδήγησαν σε άλλη μια τεράστια ευρωπαϊκή νίκη με 3-1 επί της "Βέκια Σινιόρα", που έστειλε του "πράσινους" στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, αντί των Ιταλών.

Ο αρχισκόρερ του "τριφυλλιού" μάτωσε σε όλο τον αγώνα, αλλά η προσφορά του παίρνει σάρκα και οστά στο τρίτο γκολ του Παναθηναϊκού, στο οποίο ήταν και ο σκόρερ με ένα καλοζυγισμένο αριστερό πλασέ, που έστειλε την μπάλα να αναπαυθεί στα δίχτυα του Ραμπούλα.

Επειδή όλα τα ωραία όμως έχουν και ένα τέλος, αυτό αναπόφευκτα ήρθε τη σεζόν 2003/04. Κανονικά ήτανε να κρεμάσει τα παπούτσια του τουλάχιστον 2-3 χρονιές νωρίτερα, όπως είχε κάνει ο "κολλητός" του φίλος, ο Γιόζεφ Βάντσικ, που ήταν και ο άνθρωπος που με δικιά του προτροπή τον έφερε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στον Παναθηναϊκό το 1989. Αλλά η καρδιά δεν του πήγαινε να κλείσει την καριέρα του χωρίς τίτλο...

Περίμενε και αυτός εν τέλει ήρθε. Και μάλιστα διπλός, αφού ο Παναθηναϊκός σήκωσε το νταμπλ με πρωτάθλημα και κύπελλο. Και μπορεί ο ίδιος να μην μπόρεσε να βοηθήσει τη ομάδα, όπως θα ήθελε, το γεγονός όμως πως όταν κρέμασε τα παπούτσια του είχε φτάσει να είναι ο τρίτος εν ενεργεία σκόρερ και πρώτος στην Ευρώπη, σίγουρα τον κάνει να νιώθει δυο φορές υπερήφανος για όσα πέτυχε...