Νέος άνεμος πνέει πλέον στον Παναθηναϊκό, αν και η αλλαγή σκυτάλης δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν προβλέπεται να γίνει μέχρι τον Μαϊο. Δεδομένου ότι το ρητό «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» δεν είναι μόνο αρχαίο αλλά και σοφό, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπομονή μέχρι το καλοκαιράκι για να δούμε αν θα οριστικοποιηθεί η αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό.
Το Sport24.gr θυμίζει λίγο τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας, καταγράφοντας θετικά και αρνητικά σε μια μεγάλη πορεία που ήδη έχει ξεπεράσει τα 30 χρόνια !
Η είσοδός τους στον Παναθηναϊκό, στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, εκεί στις αρχές του 1979, ήταν η πρώτη επαφή –διοικητικά – με το «τριφύλλι».Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, που υπηρετούσαν το σύλλογο από διάφορα πόστα του Ερασιτέχνη (έχοντας μάλιστα προϋπηρεσία τουλάχιστον δέκα χρόνων τότε), φαινόταν να έχουν το πάνω χέρι με τον Παύλο Γιαννακόπουλο μάλιστα να έχει καταθέσει και επίσημη πρόταση τότε για την αγορά της νεοσύστατης ΠΑΕ.
Λέγεται ότι ο ηγέτης τότε του Παναθηναϊκού Απόστολος Νικολαϊδης, είχε παίξει καθοριστικό ρόλο για να γείρει η πλάστιγγα υπέρ της οικογένειας Βαρδινογιάννη, την οποία και θεωρούσε (πράγματι ήταν) ως την πιο ισχυρή στην Ελλάδα.
Ο Θόδωρος και ο Βαρδής ασχολούνταν με τις επιχειρήσεις της εταιρίας, ο Παύλος με την πολιτική και ο κλήρος έπεσε στον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αναλάβει τα ηνία.
Από μικρός πήγαινε στο γήπεδο της Λεωφόρου και ήταν πιστός φίλος του «τριφυλλιού». Οταν επρόκειτο να αγοράσει την ΠΑΕ και του είπαν ότι δεν γίνεται μόνο ένας άνθρωπος να πάρει πάνω από το 20%, είχε έτοιμη τη λύση: «Εντάξει βάλε άλλα 20% στον αδελφό μου και 14% στον κουμπάρο μου» είπε και έτσι στις 16 Ιουλίου 1979 απέκτησε τον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει τις ομηρικές κόντρες (που μέχρι τότε περιορίζονταν στο τάβλι) με τον καλό του φίλο Σταύρο Νταϊφά, που είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό.
Αδελφικοί προσανατολισμοί
Μπορεί ο Γιώργος να είχε πάρει τα ηνία, αλλά ο κάθε αδελφός είχε τη δική του φιλοσοφία, που τον χαρακτήριζε και στη ζωή του.
Η τάξη του Θόδωρου ήταν καθαρά ορθολογική, αφού πίστευε ότι ομάδα φτιάχνεις με τους μεγάλους παίκτες και ήταν αυτός που έκανε δώρο στο σύλλογο τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι, χωρίς να τον χρεώσει δραχμή.
Ηταν μεγάλο κεφάλι στην οικογένεια, αλλά έφυγε νωρίς από τη ζωή. Ανθρωποι που τον γνώριζαν καλά, ήταν πεπεισμένοι πως αν ζούσε ακόμα θα ήταν εντελώς διαφορετική η πολιτική και αθλητική κατάσταση του τόπου.
Ο αδελφός του ο Γιώργος ήταν ο παρορμητικός και αυτός που πίστευε ιδιαίτερα στους νέους. Ηθελε να βλέπει παίκτες να βγαίνουν από τα φυτώρια της ομάδας και να ανδρώνονται στο σύλλογο οδηγώντας τον στις επιτυχίες.
Τέλος ο Βαρδής ήταν αυτός που πάντα κρατούσε τις ισορροπίες και πάντα είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις αποφάσεις της εταιρίας. Εβλεπε πάντα ψύχραιμα τα πράγματα και χάραζε την πορεία.
Τα πρώτα χρόνια
Ο «Καπετάνιος», όπως ήταν το παρατσούκλι του Γιώργου, όχι μόνο λόγω του ότι είχε αποφοιτήσει από τη σχολή ναυτικών δοκίμων, αλλά γιατί είχε σπάσει το εμπάργκο προς τη Ροδεσία (σήμερα Ζιμπάμπουε) στη δεκαετία του 1960 και παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους ήταν επικεφαλής στο να οδηγήσει τα πλοία της οικογένειας εκεί μεταφέροντας κυρίως νερό.
Στο ποδόσφαιρο άργησε λίγο να μάθει, με αποτέλεσμα ο Σταύρος Νταϊφάς να κάνει...πάρτι στην πρώτη τετραετία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ηταν τότε που ο «καπετάνιος» μάλιστα παραιτήθηκε και από την προεδρία (το 1982) προσωρινά μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση «Μπουμπλής», που δεν ήταν άλλη από τον Χουάν Ραμόν Ρότσα.
Το θετικό πρόσημο
Μπορεί στα χρόνια της θητείας του ο Γιώργος Βαρδινογιάννης να μην σάρωσε τα πρωταθλήματα με το ρυθμό του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά καθιέρωσε τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη.
Η ομάδα πήρε 6 πρωταθλήματα και 9 κύπελλα, αλλά στην Ευρώπη καθιερώθηκε ως η πλέον επιτυχημένη ομάδα της Ελλάδας, φτάνοντας δύο φορές μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών (1985 και 1996).
Έφερε μεγάλους παίκτες, με αποκορύφωμα τους Ζάετς, Βαζεχα, Μπορέλι, Σαραβάκο, Βάντσικ και Ρότσα και εξίσου μεγάλους προπονητές (Οσιμ, Μπένγκστον, Γκμόχ, Κόβατς, Πετρόπουλος, Γκόρσκι, Πεζάολα) με τους οποίους προσπαθούσε να μην επεμβαίνει στο έργο τους, παρά τις φήμες που τον ήθελαν να δίνει κάποιες φορές...χαρτάκι. Δεν το έκανε πάντως, με εξαίρεση ίσως την περίπτωση του Αγγλου Ρόνι Αλεν, μετά τη βαρειά ήττα στο Τορίνο (4-0) απο τη Γιουβέντους, με αποτέλεσμα οι «πράσινοι» στη «Λεωφόρο» να φτάσουν σε μια σημαντική νίκη γοήτρου (4-2).
Ενα άλλο θετικό της οικογένειας, είναι φυσικά η κατασκευή ενός από τα καλύτερα προπονητικά κέντρα της Ευρώπης στην Παιανία, όπου έχει φιλοξενήσει ομάδες όπως η Μίλαν και ο Αγιαξ και παραμένει ένα τεράστιο περιουσιακό στοιχείο της οικογένειας.
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στα πρώτα του χρόνια είχε φέρει ως τεχνικό σύμβουλο τον Σερ Αλφ Ράμσεϊ, τον προπονητή που είχε οδηγήσει την Αγγλία στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966 και το πρώτο που είχε προτείνει ήταν η κατασκευή ιδιόκτητου προπονητικού κέντρου, κάτι που έκανε αμέσως η οικογένεια σε μεγάλο χώρο στην Παιανία.
Στα θετικά της οικογένειας, αν και το χρεώνεται προσωπικά ο Γιώργος είναι ότι τόλμησε σε δύσκολες εποχές τότε να τα βάλει απ’ ευθείας με τους οργανωμένους τους οποίους και διέλυσε με πρώτη τη ναζιστική οργάνωση ΝΟΠΟ. Δεν καταλάβαινε τίποτε και είχε σκαρφαλώσει και στα συρματοπλέγματα για να πετύχει το στόχο του.
Επί θητείας του ο Παναθηναϊκός έσπασε όλα τα ρεκόρ εισπράξεων στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δεν χρωστούσε πουθενά και ήταν η μοναδική ομάδα από τις μεγάλες πόυ δεν είχε μπει σε καθεστώς αποπληρωμής χρεών, ειδικής εκκαθάρισης κ.λπ.
Φυσικά και η οικογένεια μέσα από τον Παναθηναϊκό έγινε πασίγνωστη καθώς ο μόνος εφοπλιστής που ήταν περισσότερο γνωστός πριν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ήταν ο αείμνηστος Νίκος Γουλανδρής.
Τα... φάουλ
Η οικογένεια χρεώνεται το γεγονός ότι στα χρόνια της αυτοκρατορίας της, αφ’ ενός δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του κόσμου για περισσότερα πρωταθλήματα, ενώ δεν κατάφερε να προχωρήσει (και να πετύχει) την κατασκευή ενός ιδιόκτητου γηπέδου για τον ιστορικό σύλλογο.
Στην Ευρώπη δεν κατάφερε να δώσει το "παρών" σε έναν Ευρωπαϊκό τελικό, όπως είχε κάνει η ομάδα του 1971 στο Γουέμπλεϊ.
Επίσης έκανε τρεις φορές το ίδιο λάθος, χάνοντας μέσα από τα χέρια του τρεις κορυφαίους βαλκάνιους παίκτες που θα άλλαζαν ενδεχομένως την ιστορία του συλλόγου.
Σε κεντρική ταβέρνα της Αθήνας είχε δώσει τα χέρια με τον Ντίνο Τσαουσέσκου, γιο του δικτάτορα Νικολάι (έλεγχαν πλήρως και το ποδόσφαιρο στη Ρουμανία) για την απόκτηση του μεγάλου Γκιόργκι Χάτζι. Στον παίκτη είχαν βγάλει και ελληνικό δελτίο (με καταγωγή από τις Σέρρες !) ενώ έπαιξε και φιλικό κόντρα στον Παναθηναϊκό με την εθνική Ρουμανίας.
Η συμφωνία ήταν για 50.000.000 δραχμές, αλλά επειδή καθυστερούσε ο Παναθηναϊκός οι Ρουμάνοι, έχοντας προτάσεις πλέον και από το εξωτερικό, ζήτησαν περισσότερα. Ο πρόεδρος δεν δέχτηκε και ο Χάτζι που «έθελξε» στο Μουντιάλ του 1990 λίγο αργότερα εκτόξευσε την τιμή του πηγαίνοντας σχεδόν με 5.000.000 δολάρια στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ενα χρόνο αργότερα λίγο έλειψε ο Παναθηναϊκός να κλείσει τον Βούλγαρο Χρίστο Στόιτσκοφ, που σχεδόν τον απέκλεισε μόνος του στα παιχνίδια με την Σρέντετς. Οι Βούλγαροι είχαν ήδη πουλήσει τον Κόλεφ στο τριφύλλι, ήταν θετικοί, αλλά ο Βαρδινογιάννης δίστασε. Η Μπαρτσελόνα του Κρόιφ, μόλις είδαν τον παίκτη σρτις μεταξύ τους συναντήσεις στον επόμενο γύρο τον «έκλεισαν» αμέσως δίνοντας σχεδόν 1.000.000 δολάρια !
Το κακό τρίτωσε με τον μεγάλο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, όπου ο Ιβιτσα Οσιμ του τον είχε έτοιμο. Ο Βαρδινογιάννης δεν έδωσε 1.5 εκατ. Δολάρια και η Βαλένθια που του πρόσφερε δύο τον πήρε χαλαρά, τριπλασιάζοντας την αξία του, όταν τον πούλησε αργότερα στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Η αποχώρηση
Με την παντοκρατορία του Κόκκαλη, ο Βαρδινογιάννης άρχισε να δέχεται και εσωτερικό πόλεμο αλλά και μεγάλη γκρίνια από τους οπαδούς. Είχε αντέξει πολλά και ήταν ήδη κουρασμένος ενώ ο πρόωρος χαμός του αδελφού του Θόδωρου του στοίχισε ιδιαίτερα.
Στις 16 Μαϊου του 2000, σε έναν καλό συνάδελφο που εκτιμά ιδιαίτερα, τον Μανώλη Σαριδάκη, είχε εκμυστηρευτεί στα «ΝΕΑ» από τη Νέα Υόρκη: «Ως εδώ πια. Αν φύγει ο Κυράστας, θα φύγω και εγώ από την ομάδα, δεν πάει άλλο».
Η αποκάλυψη τότε, επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες αργότερα με την ιδιαίτερα συναισθηματική συνέντευξη Τύπου στην Παιανία (29.5.2000):
«Αποχωρώ από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Αυτή είναι η τελευταία μας συνάντηση. Ερχόμενος εδώ δεν το είπα σε κανέναν, ούτε στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Το είχα προαναγγείλει από τη Νέα Υόρκη σε έναν συνάδελφό σας. Ήταν ένα λογοπαίγνιο. Είπα ότι θα φύγω μαζί με τον Κυράστα. Και αυτό κάνω. Αρκετά σάς κούρασα είκοσι χρόνια. Είκοσι ένα χρόνια βρισκόμουν στο μικροσκόπιο. Κάποιοι με χρησιμοποίησαν ως άλλοθι για τις δικές τους αδυναμίες. Ίσως η αποχώρησή μου προβληματίσει κάποιους να αλλάξουν τη στάση τους. Τώρα θα ασχοληθώ με την οικογένειά μου. Όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστώ είτε να αποχωρήσω. Δεν δέχομαι να κάνω συμβιβασμούς. Δεν είχα στόχο την κατάκτηση τροπαίων με οιονδήποτε τρόπο. Και ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα τον Παναθηναϊκό ως μέσον πίεσης ή εμπορευματοποίησης.
Πιστεύω ότι θα έχω τη θέση μου, στη θύρα 3 του γηπέδου της Λεωφόρου, από εκεί που ξεκίνησα. Δεν ξεχνώ εγώ τα πρώτα σκαλοπάτια. Με στενοχωρεί ο τρόπος που αναγκάστηκα να φύγω. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Εν πάση περιπτώσει, η παρουσία μου στον Παναθηναϊκό δεν είχε ποτέ στόχο το όφελος. Τα έργα που βλέπετε (η Παιανία) δεν έγιναν με κλεμμένα λεφτά. Θα κριθώ από την ιστορία. Θα βρω χρόνο να πάω για ψάρεμα και στο βουνό. Και θα γράψω κάποτε τα απομνημονεύματά μου. Η διάδοχη κατάσταση; Πιστεύω ότι θα συνεχίσει τον δρόμο που έχω χαράξει. Ο Παναθηναϊκός μαζί μου ξέφυγε από τα Ελληνικά σύνορα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει στο εξής» ήταν οι δηλώσεις του προς τα ΜΜΕ, λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον ανηψιό του Γιάννη Βαρδινογιάννη, τον Μαϊο του 2000.
Το άρθρο μιλάει και για εποχή Τζίγκερ, αλλά ήθελα να σταθώ στον καπετάνιο.
Μεγάλη μορφή αναμφισβήτητα! Ότι και να λέμε πρόσφερε αρκετά πράγματα. Εγώ, τουλάχιστο, τον πάω τρελά! Αν δεν έκανε και αυτές τις τσιγγουνιές (βλέπε τα 3 παραδείγματα για Στόιτσκοφ, Μιγιάτοβιτς και Χάτζι)...
Ήθελα να έχουμε ισορροπία...κάτι μεταξύ καπετάνιου και Θόδωρου...ομάδα με παίκτες από ακαδημίες, με πινελιές 4-5 παικταράδες μεγάλης αξίας!!!
