Τoυ Κ. ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να περάσει και από το εμπόδιο του ΠΑΟΚ με τον ίδιο τρόπο που έχει προχωρήσει όλες τις αγωνιστικές μέχρι σήμερα. Οι μεταγραφές του τον έχουν ένα επίπεδο πάνω από όλους και ακόμα και χωρίς να παίζει μπάλα αντίστοιχου επιπέδου με το υλικό της καταφέρνει εύκολα ή δύσκολα να νικάει. Η διαφορά με τις άλλες χρονιές δεν είναι στη μεγάλη μπάλα αλλά στη βεβαιότητα που αποπνέει η ομάδα ότι το γκολ το έχει και θα το βάλει όταν χρειαστεί.
Ο Τεν Κάτε γιουχαρίστηκε επειδή αντικατέστησε το Νίνη. Ο κόσμος εάν είχε έρθει ισόπαλο το αποτέλεσμα θα τον είχε κρεμάσει στα μάτριξ του Ολυμπιακού Σταδίου. Τελικά κατάφερε να νικήσει και να βοηθήσει σε αυτό και το γεγονός ότι άνοιξε το παιχνίδι με την είσοδο του Λέτο. Δεν πρέπει όμως να του πιστώσει κάποιος ότι η ομάδα είναι πρώτη, αήττητη και χωρίς πολλά ζόρια σε Ελλάδα και Ευρώπη;
Τα έχει καταφέρει μια χαρά στη διαχείριση του υλικού και το μόνο που έχει μείνει είναι το να παίξει μπαλάρα η ομάδα. Το δέχομαι αλλά είναι υπερβολικό να αποδοκιμάζεις ένα προπονητή που είναι αήττητος και πάει φουλ για πρωτάθλημα, με συνεχόμενη πίεση από κόσμος, διοίκηση και Τύπο σε όλη την ομάδα για να πάει ακόμα καλύτερα. Οι παίκτες μπορούν να παίξουν καλύτερα και σε κάποιες περιπτώσεις το έχουν κάνει. Σε κάποιες άλλες δεν το έχουν κάνει.
Έχουν μπροστά τους ένα Μαραθώνιο. Το πλέον λογικό είναι να θέλουν να καθαρίζουν τα παιχνίδια και να κοιτάνε το επόμενο. Εναλλακτικές επιλογές έχει η ομάδα και αυτό κάνει καλό στο να παίρνουν ανάσες οι παίκτες. Όμως πρέπει και ο κόσμος αλλά και η διοίκηση να φροντίσει καλύτερα την προστασία τόσο της ομάδας όσο και τον παικτών από τον Τύπο.
Ένα απλό παράδειγμα.
Ο Λέτο που έβγαλε μάτια στα πρώτα παιχνίδια τώρα έχει κλειστεί και όλοι προσπαθούν να τον αφοπλίσουν. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να σκοράρει συνεχώς πλέον ο Σαλπιγγίδης και ο Κατσουράνης. Οι αντίπαλοι έχουν στο νου τους τον Αργεντίνο και το Γάλλο και τη ζημιά τους την κάνουν οι δύο Έλληνες. Όταν θα κλείσουν αυτούς τους δύο θα τους την κάνει κάποιος άλλος. Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχει ομάδα στην Ελλάδα που να μπορεί να παρατάξει άμυνα με τόσο ταλέντο που να μπορεί να κλείσει όλα τα αστέρια των πράσινων. Η μόνη που μπορεί να αντισταθεί είναι πιθανότατα αυτή του Ολυμπιακού και αυτό θα φανεί στα μεταξύ τους παιχνίδια.
Ο Λέτο όμως δεν έγινε παλτό ξαφνικά και θα πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή για να μην απαξιωθεί είτε αυτός, είτε ο «περπατητής» Ζιλμπέρτο (που σε ένα παιχνίδι δεν έπαιξε και οι πράσινοι δέχθηκαν δύο γκολ), ο Καραγκούνης που καθυστερεί την ανάπτυξη, ο Σισέ που δεν βάζει γκολ, ο Τζόρβας που δεν έχει… αριστερό και ο Πατέρας που δεν είναι… μητέρα.
Ο Τεν Κάτε θα πρέπει όντως σε κάποιο σημείο να εμφανίσει και μία ομάδα που παίζει ωραία μπάλα. Όμως εάν ρωτήσεις τον κόσμο τι τον νοιάζει να δει μπάλα ή να σηκώσει κούπα μάλλον για κούπα θα μιλήσουν όλοι. Δεν είναι και αντιποδόσφαιρο αυτό που παίζουν στον ΠΑΟ άλλωστε. Το αντίθετο. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο γκολ του ΠΑΟ ήταν πολύ όμορφα με αποκορύφωμα την συνεργασία όλων στο δεύτερο γκολ όπου και κρύφτηκε η μπάλα.
Σε ότι έχει να κάνει με το υπόλοιπο του πρωταθλήματος πραγματικά δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο πέραν του ότι λυπάμαι με όσα βλέπω και όσα γίνονται. Όλες οι ομάδες δείχνουν μεγάλη αστάθεια, έλλειψη διάθεσης και σοβαρότητας. Η Καβάλα τη μία βάζει δύο τον ΠΑΟ και την άλλη πάει και χάνει αφού πρώτα προηγήθηκε από τον Ξάνθη. Λάρισα, Αστέρας, Εργοτέλης Πανιώνιος απλώς απογοητεύουν. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τον Άρη, τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή και το χειρότερο όλων με την ΑΕΚ.
Η τελευταία είναι πλέον στα όρια της απόλυτης αγωνιστικής απαξίωσης. Κανένας δεν την φοβάται, κανένας δεν ανησυχεί και οι παίκτες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται και πολύ για όλα αυτά. Από την άλλη πρέπει να επισημάνω ότι το κυνήγι που έχει δεχθεί φέτος η ομάδα του… προέδρου της διοργανώτριας αρχής δεν έχει προηγούμενο. Όλοι έχουν μάτια και βλέπουν αλλά δεν φοβούνται και ξεσπάνε όλοι πάνω της. Ποιος να τους κάνει να ανησυχήσουν;
sportaction.gr
