Πριν από λίγο καιρό είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο Για ρίξτε μια… ματιά στον ΠΑΟΚ». Ένα μήνα αργότερα δεν χρειάζεται κανείς πλέον να μπει σε μία τέτοια διαδικασία. Ο ΠΑΟΚ είναι εδώ και διεκδικεί το πρωτάθλημα!
Η ομάδα της Θεσσαλονίκης μόνο τυχαία δεν βρίσκεται ψηλά. Όσον αφορά στην κυκλοφορία της μπάλας διαθέτει μακράν την κορυφαία μεταξύ των ομάδων της Σούπερ Λιγκ κι αυτό συνεπάγεται δυνατότητα ελέγχου του ρυθμού των αγώνων στην μεγαλύτερη τους διάρκεια. Το απέδειξε και κόντρα στον Παναθηναϊκό στην Τούμπα όταν κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου έφτασε να έχει ποσοστό κατοχής 65%-35%.
Κι αυτό απέναντι σε μία ομάδα που θεωρητικά έχει τη δυνατότητα να κάνει ακριβώς το ίδιο. Με την διαφορά πως οι «πράσινοι» φαίνεται να το έχουν ξεχάσει τελευταία. Μοιάζουν να έχουν λησμονήσει πως διαθέτουν το καλύτερο σύνολο στο πρωτάθλημα και με τις περισσότερες εναλλακτικές λύσεις. Tην καλύτερη ομάδα δηλαδή. Η διαχείριση του +8 ασφαλώς και δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε. Αντί ο Παναθηναϊκός να χτίσει πάνω σ’ αυτήν προσπαθώντας να την αυξήσει «αναπαύθηκε» στο «μπαλονάκι» ασφαλείας και στόχος του φαινόταν να είναι να το κρατήσει όσο περισσότερο φουσκωμένο μπορούσε. Τόσο ώστε να μην έρχεται σε επαφή με τους… από κάτω. Αποτέλεσμα; Τώρα να νιώθει την ανάσα τους.
Με λίγα λόγια, μπορεί ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια στα οποία έχασε βαθμούς, με ΑΕΚ, Άρη και ΠΑΟΚ (…σ.σ. εξαιρώ την Καβάλα που ήταν καλύτερη) να ήταν συνολικά ανώτερος, πλην όμως σπατάλησε αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα προσπαθώντας να προσαρμόσει το παιχνίδι του σ’ αυτό των αντιπάλων, την ώρα που βάσει δυναμικότητας, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Το ίδιο έκανε, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό βέβαια, στην ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη επί Τεν Κάτε .
Το +8 έδινε ασφαλώς τη δυνατότητα για περισσότερο «ρίσκο» που ο Παναθηναϊκός ποτέ δεν πήρε και είδε την διαφορά αυτή να ψαλιδίζεται αγωνιστική με αγωνιστική. Δεν έπιασε ποτέ αντίπαλο… «από το λαιμό», που λέμε, στα μεγάλα ματς και το πλήρωσε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την αγωνιστική συμπεριφορά του Σπυρόπουλου στο ματς της Τούμπας δεν υπάρχει. Ο Νιόπλιας προφανώς του «έκοψε» τις επιθετικές πρωτοβουλίες κρατώντας τον πίσω για να επιτηρεί τον επικίνδυνο Βιεϊρίνια. Το ερώτημα είναι γιατί ο Έλληνας τεχνικός προβληματίζεται για κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο τον Σάντος. Πως θα σταματήσει δηλαδή τις προωθήσεις του Σπυρόπουλου, που στο Αλκαζάρ «έφτιαξε» δύο γκολ και συνεργάζεται με κλειστά μάτια με τον Λέτο.
Ασφαλώς και η «μάχη» της Τούμπας δεν είναι απ’ αυτές που αναδεικνύουν νικητή τον έναν η τον άλλον προπονητή. Και οι δύο είχαν ξεκάθαρους αγωνιστικούς στόχους και εκ του αποτελέσματος, μόνο, δικαιώνεται ο Πορτογάλος, του οποίου η επιλογή να ρίξει στον αγώνα τον Μουσλίμοβιτς έκρινε και το ματς. Ο Βόσνιος, με την κινητικότητα του, ταλαιπώρησε Καντέ και Σαριέγι, που με αντίπαλο τον στατικό Εντίνιο έκαναν πάρτι. Όπως συμβαίνει δηλαδή με οποιοδήποτε κινητικό επιθετικό βρίσκει απέναντι της η πράσινη άμυνα. Από τον Μπελέκ του Πανθρακικού και τον Περόνε με τον Αναστασάκο του Ατρομήτου μέχρι τον… Μίρκο Βούτσινιτς της Ρόμα…
