Από χθες σίγουρα ακούτε και διαβάζετε ένα σωρό μεγαλοπρεπείς εκφράσεις για τον Παναθηναϊκό, επαίνους, εγκωμιαστικά σχόλια και διθυράμβους. Ακόμα και μέσα στην υπερβολή τους και το τσακίρ κέφι, όλα μέσα ή κοντά στην αλήθεια είναι. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει κάνει πολλά σπουδαία ευρωπαϊκά παιχνίδια στην ιστορία του, να έχει επιστρέψει στην Ελλάδα με πολύτιμα «διπλά» στα μπαγκάζια του, να έχει κάνει σπουδαίους αντιπάλους να τρίβουν το κεφάλι τους από τις καρπαζιές, αλλά το χθεσινό του πρώτο ημίχρονο στο «Ολίμπικο» ξεπερνάει και την πιο τρελή παναθηναϊκή φαντασία.
Του Κώστα Βαϊμάκη
Οχι απλώς έκανε φτερά και πούπουλα την πιο φορμαρισμένη ιταλική ομάδα αυτή την εποχή, αλλά κατάφερε να αντιδράσει τη στιγμή που βρέθηκε πίσω στο σκορ, σε μια ζόρικη χρονική στιγμή και από ένα τυχερό γκολ, που θύμισε τρίσποντο γαλλικό μπιλιάρδο: το σουτ του Ρίισε βρίσκει στο τείχος, στο χέρι του Τζόρβα, στο δοκάρι και πάει μέσα. Αμα δεν σε θέλει, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να μπορείς να κάνεις για να αποτρέψεις το μοιραίο. Εκτός από ένα: να αντιδράσεις, να παλέψεις και να μη δεχθείς μοιρολατρικά το τέλος.
Ο Παναθηναϊκός αντέδρασε ως μεγάλη ομάδα. Χωρίς βιασύνες, χωρίς γιόμες, χωρίς «πάμε όλοι μπροστά κι ό,τι γίνει». Είχε προειδοποιήσει νωρίς με τον Σισέ, είχε απειλήσει με το σουτ του Σιμάο που δεν πρόλαβε να κάνει γκολ ο Σαλπιγγίδης και, τελικά, χτύπησε με τη βοήθεια του… Europa League: αν δεν υπήρχε ο βοηθός περιοχής –αποκλειστικό προνόμιο αυτής της διοργάνωσης– να δει το πέναλτι στον Νίνη, δεν θα το είχε πάρει χαμπάρι ούτε ο διαιτητής, ούτε καν εμείς. Με την ισοφάριση η «ελληνική λογική» λέει «ωραία, έχουμε σκορ πρόκρισης, ας μαζευτούμε προς τα πίσω και βλέπουμε».
Ο απαλλαγμένος από ελληνικά σύνδρομα Παναθηναϊκός έκανε το αντίθετο: «μένουμε στις θέσεις μας και βλέπουμε». Το γκολ του Νίνη, από την ντρίμπλα μέχρι το τελείωμα, είναι γκολ-παραμιλητό. Αν το έβαζε οποιοσδήποτε φιρμάτος της Ρεάλ, της Μπάρτσα ή της Μάντσεστερ, θα το συζητούσαμε 2 εβδομάδες. Αλλά το πραγματικό «ζουμί» του ταλέντου και της επιμονής του Νίνη είναι το 1-3: πιέζει κοντά στην περιοχή του, κλέβει, προχωράει με την μπάλα στα πόδια και το κεφάλι ψηλά και πασάρει τη στιγμή που πρέπει στον Σισέ. Ατουταλέρ… Αφού ο Νίνης επέστρεψε με την αποστολή της ομάδας και δεν τον κράτησαν στην Ιταλία από χθες το βράδυ, για να υπογράψει επιτόπου στην Ιντερ ή τη Μίλαν, είμαστε τυχεροί.
Την πίεση που θα ασκούσε η Ρόμα στο δεύτερο ημίχρονο από το πρώτο κιόλας λεπτό την περιμέναμε όλοι, ευτυχώς κι ο Νιόπλιας με τους ποδοσφαιριστές του. Τα ρεφλέξ του Τζόρβα στην αρχή αλλά και τα μέσα της επανάληψης και η καλή τοποθέτηση του Βύντρα στο 65’ καθυστέρησαν τη μείωση του σκορ, μέχρι το γκολ του Ντε Ρόσι, που δεν προκάλεσε πάντως ούτε άγχος ούτε πανικό.
Το διπλό δοκάρι του Κατσουράνη και του Σαλπιγγίδη λίγα λεπτά αργότερα πήγε να βάλει τέλος στη σεμνή τελετή, αλλά είπαμε και παραπάνω τι γίνεται αν δεν σε θέλει η ριμάδα η μπάλα. Ο Παναθηναϊκός τελικά έφτασε σε μια πρόκριση παλικαρίσια, ιστορική, αντρίκεια και πέρα για πέρα δίκαιη με δύο νίκες με το ίδιο σκορ σε ΟΑΚΑ και «Ολίμπικο». Βρείτε μου μια οποιαδήποτε ομάδα στην Ευρώπη που να μπορεί σε μια εβδομάδα να νικήσει δύο φορές τη Ρόμα με 3-2 κι εγώ θα σας κεράσω έναν μερακλίδικο καφέ μακιάτο, σαν αυτόν του καπιτάνο Τότι.
