Οι τελικοί του ΝΒΑ αρχίζουν στις 3 Ιουνίου και έχουν κάτι από την αίγλη του παρελθόντος. Οι Λέικερς αντιμετωπίζουν τους Σέλτικς για 33η φορά στα 63χρονη ιστορία του ΝΒΑ και το gazzetta.gr σας πάει βόλτα στον... άλλο πλανήτη
Μερικά πράγματα στη ζωή είναι απλά. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Το ίδιο και στο ΝΒΑ. Είσαι Λιμνάνθρωπος ή Κέλτης; Με τους μαύρους ή τους άσπρους με τους Δυτικούς ή τους Ανατολικούς, με το Χόλυγουντ ή με το Χάρβαρντ, με το Φόρουμ ή το Μπόστον Γκάρντεν, με τον Φιλ Τζάκσον ή τον Ρεντ Άουερμπαχ, με τον Μάτζικ ή με τον Λάρι, με τον Κόμπι ή με τον Γκαρνέτ. Με δυο λόγια, είσαι με τους Λέικερς ή με τους Σέλτικς;;;
32 πρωταθλήματα ΝΒΑ, 18 τίτλοι MVP κανονικής περιόδου και μερικά εκατομμύρια φίλαθλοι σε όλο τον πάνήτη. Παίκτες – θρύλοι όπως ο Μπομπ Κούζι, ο Μπιλ Ράσελ, ο Τζον Χάβλιτσεκ, ο Λάρι Μπερντ, ο Μπιλ Ουόλτον, ο Ρόμπερτ Πάρις, ο Κέβιν ΜακΧέιλ, ο Πόλ Πιρς, ο Ρέι Άλεν ο Κέβιν Γκαρνέτ για τους «Κέλτες» και ο Τζορτζ Μάικαν, ο Τζέρι Ουέστ, ο Ουίλτ Τσάμπερλεν, ο Έλτζιν Μπέιλορ, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζέιμς Ουόρθι, ο Σακίλ Ο’νήλ, ο Κόμπι Μπράιαντ για τους «Λιμνάνθρωπος». Θέλετε κι άλλα; Όταν μιλάμε για ΝΒΑ, το περίφημο «Lakers vs. Celtics» είναι ο ορισμός του απόλυτου ζευγαριού τελικών και φέτος, στα 63 χρόνια ζωής του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, το L.A. και η Βοστόνη μονομαχούν για 12η φορά για το δαχτυλίδι του Πρωταθλητή.
Μετά από τα χρόνια κυριαρχίας των «ξενέρωτων» Σπερς, όλο το ΝΒΑ περίμενε με αγωνία τη νέα κόντρα που θα απογειώσει το άθλημα. Οι Πίστονς αποδείχθηκαν «λίγοι» για να μιμηθούν τους πάλαι ποτέ Bad Boys, οι Χιτ του Σακίλ ήταν ένα πυροτέχνημα και τίποτα περισσότερο, ενώ οι Μάβερικς και οι Σανς ήταν μεν θεαματικοί, αλλά δεν έδειχναν ικανοί να κάνουν το βήμα παραπάνω. Τα φώτα έπεσαν πάνω στους Κάβαλιερς τους Λεμπρόν, αλλά κι αυτός αποδείχθηκε ακόμα πολύ «μικρός» για να «τραβήξει» μόνος του μια ομάδα που απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από… άμπαλους. Κάπου εκεί λοιπόν και ενώ ο κομισάριος Ντέιβιντ Στερν άρχισε να απογοητεύεται για τα καλά, ήρθε ο μάνατζερ της Βοστόνης, Ντάνι Έιντζ για να δώσει στο ΝΒΑ τη χαμένη του αίγλη.
Ένα βράδυ του καλοκαιριού του 2007…
Οι Σέλτικς των 16 πρωταθλημάτων, που τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει… η χαρά του κάθε πικραμένου αντιπάλου, απέκτησαν μέσα σε ένα καλοκαίρι τον Ρέι Άλεν και τον Κέβιν Γκαρνέτ και ξαφνικά το ΝΒΑ απέκτησε και πάλι χρώμα… πράσινο. Δεν αρκούσαν όμως από μόνοι τους. Στη δυτική ακτή, ο Κόμπι Μπράιαντ, αφού πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι πιπιλώντας την καραμέλα «φεύγω-μένω», το πήρε απόφαση ότι θα γεράσει στο L.A. και βάλθηκε να ξαναγίνει πρωταθλητής. Αυτό ήταν! Το ΝΒΑ ανέκτησε μέσα σε μια σεζόν όλη την τηλεθέαση που έχανε αργά, αλλά σταθερά, τα τελευταία χρόνια, ενώ οι διαφημιστές μυρίστηκαν ψωμί και έστησαν χορό εκατομμυρίων δίπλα στις δύο ιστορικότερες ομάδες του πλανήτη. Λένε ότι τα σπορ φτιάχνονται μέσα από τις μεγάλες κόντρες και όταν μιλάμε για μπάσκετ και ΝΒΑ, τίποτα και κανείς, (ούτε καν η αυτού… αερινότις, Μάικλ Τζόρνταν) δεν είναι πάνω από τη μονομαχία των Λέικερς με τους Σέλτικς. Μάλλον κάποιος σοβαρός λόγος θα υπάρχει…
Οι δύο ομάδες έχουν συναντηθεί 12 φορές σε τελικούς με τους Σέλτικς του Μπιλ Ράσελ (11 δαχτυλίδια φορά ο συγκεκριμένος κύριος…) να κάνουν πλάκα στις πρώτες οκτώ μονομαχίες και τους Λέικερς να επανακάμπτουν, ελέω Μάτζικ το 1985 και το 1987. Η χρονιά εκείνη (1987) ήταν και οι τελευταία εμφάνιση των Κελτών σε τελικούς μέχρι το 2008, καθώς ακολούθησαν 21 χρόνια ξηρασίας, με τους Λέικερς να προσθέτουν άλλα τέσσερα πρωταθλήματα στη συλλογή τους και να φτάνουν στα 14. Όλα αυτά μέχρι τον Ιούνιο του 2008, όταν οι Σέλτικς επέστρεψαν για να πάρουν το 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους και να φέρουν το επιμέρους σκορ στο 9-2 και με διαφορά ρεκόρ (131-92) στον 6ο τελικό. Είναι βέβαιο ότι ο κάτοχος της φανέλας με το 24 των Λέικερς, δεν είναι και πολύ χαρούμενος όταν συνειδητοποιεί αυτήν πράσινη κυριαρχία. Μπορεί πέρσι οι Λέικρς να κατέκτησαν το πρωτάθλημα –το 15ο της ιστορίας τους- απέναντι στους Ορλάντο Μάτζικ, αλλά η ντροπή του 2008 δεν είχε ακόμα «ξεπλυθεί». Σε μια σεζόν που ο Κόμπι έβαλε έξι buzzer beater, διάβασε χιλιάδες άρθρα δημοσιογράφων, που για χρόνια τον χλεύαζαν, να τον αποθεώνουν και να τον τοποθετούν πιο κοντά από ποτέστον Τζόρνταν, το μόνο του ζητά είναι το repeat.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Ο Φιλ Τζάκσον των 10 πρωταθλημάτων (ένα περισσότερα από τον Ρεντ Άουερμπαχ), ο Πάου Γκασόλ που όσο αντιπαθητικός είναι για τους Έλληνες, τόσο ταλέντο έχει, αλλά και ο ημίτρελος Ρον Αρτέστ παρέα με τον Όντομ, τον Μπάινουμ και τον γεροΦίσερ, συνθέτουν ένα πρωτόγνωρο σύνολο ποιότητας, εμπειρίας και ηγετικών ικανοτήτων. Ούτε καν οι μεγάλοι Λέικερς των 80s’ δεν είχαν τόσους πρωτοκλασάτους παίκτες στο ρόστερ τους.
Οι Σέλτικς από την άλλη, δεν πάνε πίσω. Πλάι στους big three, Γκαρνέτ, Πιρς και Άλεν έχει βρει το δικό του ρόλο ο Ρόντο που εξελίσσεται σε κινητήριο δύναμη των Κελτών. Μπορεί ο τρόπος που παίζει να τον έφερνε στην Α1 το πολύ μέχρι τον… Άρη στη θέση του Μάιλς ή του Κλαρκ (δεν έχει καλό σουτ, ενώ στην Ευρώπη θα τον αποκαλούσαμε «κωλοτούμπα»), αλλά είναι δεδομένο ότι στους Σέλτικς κάνει τη διαφορά. Ατραξιόν της Βοστώνης, δεν είναι άλλος από τον «Big Baby» Γκλεν Ντέιβις, που εκτός από τα κιλά του, επιστρατεύει και τα… κλάματα για να φοβίσει τους αντίπαλους ψηλούς.
https://www.youtube.com/watch?v=zzR60xPDLQs Η εποχή της «πράσινης» δυναστείας
Πολλοί νομίζουν ότι η μεγάλη κόντρα ανάμεσα στους Λέικερς και τους Σέλτικς ξεκίνησε την εποχή του Μάτζικ και του Μπερντ. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Για την ακρίβεια, στη δεκαετία του 80, οι δύο ομάδες έχουν τεθεί αντιμέτωπες μόλις τρεις φορές, ενώ από το 1959 μέχρι το 1969, Βοστόνη και Λος Άντζελες έκαναν… παρέα σε επτά σειρές τελικών, με τους «Κέλτες» του Μπιλ Ράσελ να πετυχαίνουν το απόλυτο 7-0! Ήταν η εποχή που στους Λέικερς έπαιζε ο Ουίλτ Τσάμπερλεν, ο για πολλούς καλύτερος παίκτης όλων των εποχών με ακατάρριπτα ρεκόρ εντός παρκέ (100 πόντοι σε έναν αγώνα, 50 πόντοι μέσος όρος σε μια ολόκληρη σεζόν) αλλά και εκτός (στην αυτοβιογραφία του υποστηρίξει ότι έχει «κοιμηθεί» με… 20.000 γυναίκες). Το αντίπαλο δέος για τους Σέλτικς ήταν ο Μπιλ Ράσελ, ένας αθλητής-θρύλος του ΝΒΑ, με 22,5 ριμπάουντ μέσο όρο ανά σεζον, ο ένας και μοναδικός κάτοχος 11(!) δαχτυλιδιών του Πρωταθλητή και ο καλύτερος ίσως αμυντικός που έχει πατήσει ποτέ στο παρκέ.
Η κόντρα των δύο γιγάντων επισκίαζε κάθε τι άλλο στο ΝΒΑ της εποχής, όμως δεν θα είχε ποτέ τη σημερινή της αίγλη αν στη θέση του μαέστρου «Κελτών» δεν βρισκόταν ο θρυλικός Ρέντ Άουερμπαχ. Ο Ρεντ, με σήμα κατατεθέν το πούρο που άναβε στον πάγκο της ομάδας πριν τελειώσει ο αγώνας, ήταν ο άνθρωπος που θεμελίωσε το οικοδόμημα των Σέλτικς και δημιούργησε την περίφημη Celtic Pride που βρήκε 50 χρόνια μετά άξιους συνεχιστές στα πρόσωπα του Γκαρνέτ, του Άλεν, του Πιρς και του προπονητή της ομάδας Ντοκ Ρίβερς. Με τον Άουερμπαχ στον πάγκο και αργότερα στο γενικό πρόσταγμα ως μάνατζερ και τον Μπιλ Ράσελ κυρίαρχο στη ρακέτα αλλά και παίκτη-προπονητή για τρία χρόνια, οι Σέλτικς κατέκτησαν 11 τίτλους σε 13 χρόνια θεμελιώνοντας έτσι τη μεγαλύτερη δυναστεία στην ιστορία του ΝΒΑ, καθώς τα ρεκόρ που τους συνοδεύουν δεν έχουν και ούτε πρόκειται ποτέ να καταρριφθούν. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, αυτό το 7-0 επί των άσπονδων εχθρών από το Λος Άντζελες στοίχειωνε για χρόνια τους Καλιφορνέζους και έπρεπε να εμφανιστεί ένας… Μαγικός παίκτης από το Μίσιγκαν, προκειμένου να πάρουν ρεβάνς για τις απανωτές σφαλιάρες των 60s’.
Όλος ο κόσμος στα πόδια τους
Κι ύστερα ήρθαν τα 80s’. Το ΝΒΑ έβγαινε μέσα από μια μακρά περίοδο κρίσης, μειωμένου ενδιαφέροντος και σκανδάλων και είχε ανάγκη μια νέα κόντρα που θα επαναφέρει το ενδιαφέρον στην πορτοκαλί μπάλα. Ούτε παραγγελία να τους είχαν… Ο Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και έκαναν τους πάντες και τα πάντα να κινούνται στους ρυθμούς τους. Από τη μία το αστραφτερό χαμόγελο του Μάτζικ που ταίριαζε γάντι στο Χόλυγουντ και τον τρόπο ζωής της δυτικής ακτής και από την άλλη το ξανθό μουστάκι του Μπερντ που συμβόλιζε την… βλαχιά του αμερικανικού Νότου αλλά και την λευκή υπεροχή της Βοστόνης. Μέσα σε δέκα χρόνια (1980-1989) οι Λέικερς (πέντε τίτλοι) και οι Σέλτικς (τρεις τίτλοι) είτε μαζί είτε μόνοι τους συμμετείχαν σε δέκα τελικούς, κατακτώντας τους οκτώ από αυτούς!
Όλη η Αμερική, αλλά και ο μπασκετικός πλανήτης ήταν χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα με τους στρατηγούς να το απολαμβάνουν και να κάνουν από ένα σημείο και μετά μέχρι και τις μέρες μας κολλητή παρέα μεταξύ τους. Την πρώτη φορά που οι Λέικερς τέθηκαν αντιμέτωποι με τους Σέλτικς στη δεκαετία του 80 κάθε μπασκετόφιλος που σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να διαλέξει. Είσαι με τους μαύρους ή τους άσπρους με τους δυτικούς ή τους ανατολικούς, με το Χόλυγουντ ή με το Χάρβαρντ, με το Φόρουμ ή το Μπόστον Γκάρντεν, με δυο λόγια είσαι με τον Μάτζικ ή με τον Λάρι;;; Πριν τους τελικούς του 84’ οι δυο τους είχαν αναμετρηθεί στον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος του 1979 με το Μίσιγκαν Στέιτ του Μάτζικ να επικρατεί του Ιντιάνα Στέιτ του Μπερντ, σε έναν τελικό που ακόμα κρατά το ρεκόρ τηλεθέασης μη επαγγελματικού αγώνα στις ΗΠΑ. Οι Λέικερς είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1980 με τον Μάτζικ να στέφεται MVP των τελικών στην πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ center (είναι ο μοναδικός που έχει πετύχει κάτι τέτοιο) παίζοντας από playmaker μέχρι center, ενώ οι Σέλτικς με τον Μπερντ να τα κάνει όλα και να συμφέρει είχαν κατακτήσει το πρώτο τους πρωτάθλημα (1981) μετά από 15 χρόνια. Στον πρώτο αγώνα στη Βοστόνη, οι Λέικερς έκαναν το break μέσα στο Γκάρντεν και ο Μπερντ σε μια δήλωση που άφησε ιστορία, υποστήριξε ότι οι συμπαίκτες «έπαιξαν σαν κορίτσια». Η συνέχεια τον δικαίωσε. Οι μεταμορφωμένοι «Κέλτες» τάραξαν στο ξύλο τους Λέικερς και με 4-3 κατέκτησαν το πρωτάθλημα που πανηγυρίστηκε στην Βοστόνη περίπου όσο τα 11 πρώτα της ομάδας.
Το σοκ στο Λος Άντζελες ήταν πολύ μεγάλο και ο Μάτζικ Τζόνσον, τον οποίο μερικοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να αποκαλέσουν «Τράτζικ» λόγω των μέτριων εμφανίσεών τους στους τελικούς, δεν είχε καιρό για χάσιμο. Ένα χρόνο αργότερα, με τον ίδιο να οδηγεί τους συμπαίκτες τους εκ του ασφαλούς και τον Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ να αποδεικνύει γιατί είναι ο μεγαλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ, οι Λέικερς πέτυχαν το επιβλητικό 4-2 και πήραν το τρίτο τους πρωτάθλημα στη δεκαετία του 80. Θα ακολουθούσαν άλλα δύο… Το 1987 «Λιμνάνθρωποι» και «Κέλτες» ξαναβρέθηκαν στους τελικούς για 10η φορά στην ιστορία τους, με τους «πράσινους» να έχουν μόλις μία ήττα. Είχε έρθει η ώρα για τη δεύτερη. Ο Μάτζικ ήταν και πάλι πολύ καλός για να είναι αληθινός, ενώ ο Μπερντ παρά το πάθος και το πείσμα του δεν κατάφερε να αποτρέψει την… ντροπή. Αναφερόμαστε για το πρωτάθλημα και τους πανηγυρισμούς των Λέικερς μέσα στο θρυλικό Μπόστον Γκάρντεν για πρώτη φορά στην ιστορία τους, με τον Μάτζικ μάλιστα να πετυχαίνει με sky hook ένα από τα θεαματικότερα buzzer beater όλων των εποχών.
Ήταν η τελευταία παρουσία των Σέλτικς σε τελικούς μέχρι την έλευση του Γκαρνέτ. 21 χρόνια αναμονής ήταν πολλά, αλλά άξιζε τον κόπο, όπως έλεγε μετά το τέλος του 6ου τελικού του 2008 ο βουρκωμένος Μπιλ Ράσελ αγκαλιά με το τρόπαιο του Πρωταθλητή. Ο τίτλος του 2008 ήταν το πρώτο πρωτάθλημα για τους Σέλτικς στο οποίο δεν είχε συμμετοχή ο Ρεντ Άουερμπαχ. Τα προηγούμενα 16 κατακτήθηκαν με τον Ρεντ ως προπονητή, general manager ή πρόεδρο της ομάδας.
Στις 3 Ιουνίου, στο Staples Center, ο Μπάινουμ και ο Γκαρνέτ θα πάρουν θέση στο κέντρο του παρκέ για το πρώτο τζάμπολ των τελικών. Θα είναι η 12η φορά που το αγαπημένο «ζευγάρι» της Αμερικής τίθεται αντιμέτωπο σε τελικό με τους Σέλτικς να προηγούνται «χαλαρά» με 9-2. Στην καταμέτρηση των τίτλων όμως, το 17-15 υπέρ της Βοστόνης μοιάζει εξαιρετικά εύθραυστο και ουδείς στη Μασαχουσέτη θέλει να δει τη διαφορά να μειώνεται στον… τίτλο. Ο Κόμπι και ο Φιλ τι γνώμη έχουν γι αυτό;
Μια ζωή αντίπαλοι
1958-'59 Μπόστονς Σέλτικς Μινεάπολις Λέικερς 4-0
1961-'62 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-3
1962-'63 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-2
1964-'65 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-1
1965-'66 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-3
1967-'68 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-2
1968-'69 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-3
1983-'84 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-3
1984-'85 Λ.Α. Λέικερς Μπόστονς Σέλτικς 4-2
1986-'87 Λ.Α. Λέικερς Μπόστονς Σέλτικς 4-2
2007-’08 Μπόστονς Σέλτικς Λ.Α. Λέικερς 4-2
Σέλτικς: 17 πρωταθλήματα (1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1974, 1976, 1981, 1984, 1986, 2008)
Λέικερς: 15 πρωταθλήματα (1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009)
Δεν είναι σχετικό με την πανάθα αλλά είναι σχετικό με την ιστορία του μπάσκετ....μεγάλοι τελικοί,μεγάλοι παίκτες.....άντε ρε κόμπε να φτάσεις τον Τζόρνταν στα πρωταθλήματα!!!
