Τα πράγματα είναι απλά και δε νομίζω ότι χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι πρέπει να πάρουν μια απόφαση: είτε πρέπει να ασχοληθούν με την λέρα της διαιτησίας στο ελληνικό μπάσκετ είτε να αποσυρθούν και να αγοράσουν μια ομάδα του ΝΒΑ. Εκεί με την τρέλα τους για το μπάσκετ, έχουν ελπίδες. Όσο εδώ βασιλεύει το «σύστημα» δεν έχουν καμία.

Οι διαιτητές στον τρίτο τελικό είναι αθόρυβοι, σφυρίζουν 50-50% και το σκορ είναι στο 46-60. Και τότε… Και τότε, αρχίζει το ματς, αρχίζει το πάρτι. Δεν είναι τα βήματα του Γιασκεβίτσιους, δεν είναι το… απίθανο επιθετικό του Μπατίστ που χρεώθηκε γκολ – φάουλ (το 5ο του Τεόντοσιτς), δεν είναι το πεντακάθαρο κόψιμο του Τσίλντρες.

Μπορεί όλα αυτά να είναι επτά πόντοι, δεν είναι όμως εκεί το πρόβλημα. Είναι ότι στο τέταρτο δεκάλεπτο, ο Παναθηναϊκός άρχισε να βαράει αλύπητα σε κάθε επίθεση του Ολυμπιακού και οι διαιτητές άρχισαν να σφυρίζουν. Όχι φάουλ. Να σφυρίζουν αδιάφορα…

Βάλτε και τα αιωνίως ατιμώρητα κινητά σκριν των «πράσινων» στην επίθεση και έχετε την πλήρη εικόνα. Σε τέτοιες συνθήκες, ναι, μπορεί μια ομάδα να βάλει 33 πόντους (τουλάχιστον οι 7 άκυροι) και να δεχθεί μόλις 10.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη ανάγνωση και ήδη έχει γίνει η ανάγνωση αυτή από τον εκδότη, Δημητράκη Γιαννακόπουλο: η ομάδα που έκανε πλάκα στον προβληματικό εφέτος Παναθηναϊκό για 30 λεπτά, έγινε ομαδούλα ξαφνικά, ο ΠΑΟ έγινε υπερηχητικός και χωρίς καμία βοήθεια από τους «γκρίζους» πήρε το ματσάκι. Έτσι είναι, αν έτσι θέλετε να πιστεύετε.

Ή μάλλον, έτσι είναι αφού έτσι έχετε καταφέρει να διαμορφώσετε την κατάσταση. Μαγκιά σας. Για αυτό γυρνάω στην αρχή του άρθρου: κύριοι Αγγελόπουλοι αν δε μπορείτε να εξασφαλίσετε το 50-50%, δεν έχει κανένα νόημα να πετάτε τις 30άρες και τις 35άρες σας κάθε χρόνο για να γίνεστε στο τέλος έρμαιο του κάθε… Τανατζή.

Δεν έχει νόημα να διώξετε τον Γιαννάκη και να πάρετε τον Φιλ Τζάκσον ούτε να αγοράσετε τον Λε Μπρον Τζέιμς. Με κινητά σκριν σε ΚΑΘΕ επίθεση και σπρωξιές, επαφές ατιμώρητες σε κάθε επίθεση και ο Λε Μπρον περιορίζεται και ο Τζάκσον ακυρώνεται…

Σχολές σπικάζ

Υπάρχουν δύο τάσεις για το σπικάζ ενός ντέρμπι. Η πρώτη λέει ότι ο δημοσιογράφος είναι χαλαρός όταν μπαίνουν καλάθια. Η δεύτερη λέει ότι ο δημοσιογράφος φωνάζει σε κάθε σπουδαίο καλάθι για να δίνει παλμό. Το βράδυ της Τετάρτης είδαμε να εφαρμόζονται και οι δύο σχολές. Κραυγές και ενθουσιασμός στα καλάθια του Παναθηναϊκού, αμηχανία και χαλαρότητα σε αυτά του Ολυμπιακού. 2 σε 1. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Παιδί – Διαμάντι

Το «σύστημα» μας το λέει καθαρά εδώ και πολλά χρόνια. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ένα κόσμημα για το ελληνικό μπάσκετ. Πέρα από την αξία του τη δεδομένη, είναι και καλό παιδί. Δείτε στο βίντεο το καλό παιδί να δροσίζει τον αντίπαλο του μόλις κατάλαβε ότι αυτός… ζεσταίνεται.

Αχ, φτύνε, Δημήτρη. Οι ροχάλες σου είναι όαση δροσιάς… Θα συμφωνεί και ο πρώην συμπαίκτης σου, Γκόλεματς. Ντροπή μωρέ…



ΥΓ1: Ωραία, μάθαμε πως έσπασε η τζαμαρία στο ΟΑΚΑ. Την κατέβασε ο Μπουρούσης, έξαλλος μετά τη σφαγή. Θα μάθουμε ποιος ρήμαξε τα αποδυτήρια στο ΣΕΦ;

ΥΓ2: Στις αρχές του τρίτου δεκάλεπτου, ο Διαμαντίδης χωρίς πίεση αντί να δώσει τη μπάλα σε συμπαίκτη του, την πετάει στον διαιτητή (που ήταν εντελώς αμαρκάριστος). Μπερδεύτηκε;



ΥΓ3: Τώρα που οι βολές ήταν 21-11 υπέρ της ομάδας που… κυνηγούσε το σκορ και έπαιζε 12 λεπτά φουλ πρες, θα συνεχιστεί η καταμέτρηση ή η τάξη αποκαταστάθηκε, κύριε εκδότα;



Στέλιος Ποτηράκης potirakis@sportaction.gr



ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑΑΑΑΑΑ.....ΦΟΡΩΩΩΩΩΩΩ
ΡΕ ΓΜΤ ...... ΚΑΙ ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΘΙΩΝ........ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ

ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΑΚΙ ΒΑΛΕΕΕΕΕ...........