«Προσωπικότητα, λάτρης της πειθαρχίας και του επιθετικού ποδοσφαίρου, άριστος διαχειριστής, υπέρμαχος του θεάματος, δίκαιος με τους παίκτες, καλός γυμναστής, εξαιρετικός στο κοουτσάρισμα...» Πράγματα που έχω διαβάσει αμέτρητες φορές τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό, σε εποχές που το κλαμπ ήταν σε αναζήτηση προπονητή. Το 90% όσων πέρασαν απ' τον πάγκο είχαν πολλές από τις παραπάνω προδιαγραφές (ή τουλάχιστον έτσι μας πληροφορούσαν) αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν έμεινε στο πόστο του καιρό για να μας το αποδείξει σε βάθος χρόνου. Ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική μεγάλη ομάδα της χώρας στην οποία έτσι και στεριώσει προπονητής για πάνω από δύο χρόνια, μιλάμε για θαύμα.
Το πέτυχε ΜΟΝΟ ο Χουάν Ρότσα από το 1994 μέχρι το 1997 και στην πρώτη στραβή (ήττα στην Πάτρα από την Παναχαϊκή με 3-1) του δόθηκαν τα παπούτσια στο χέρι, αν και πριν από μερικούς μήνες είχαμε αγγίξει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον «καπετάνιο» να κραυγάζει σ' όλους τους τόνους «Ρότσα για πάντα» μετά το έπος του Άμστερνταμ. Στον ΠΑΟ τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε το εξής εκπληκτικό: Παρότι οι οπαδοί του έβλεπαν με συμπάθεια κάθε καινούργια προσπάθεια ενός μεγάλου ονόματος (έστω κι αν τα αποτελέσματα δεν ήταν καλα), η διοίκηση έδειχνε να λυγίζει κάτω από την πίεση του Τύπου (!) και των ποδοσφαιριστών (!!!) που ξέροντας ότι μπορούν να «φάνε» ανά πάσα στιγμή τον προϊστάμενό τους, έκαναν τα... δικά τους.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως που αντί η καριέρα των παικτών να εξαρτάται από τη γνώμη του προπονητή τους, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Μόνο ο Γιάννης Κυράστας μπόρεσε να τους επιβληθεί, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να διαχωρίσει τη θέση «φίλου» και «δασκάλου» με θαυμαστή συνέπεια, παρουσιάζοντας την ομαδάρα του 2000 που θα έπαιρνε άνετα το πρωτάθλημα αν την άφηναν. Η ατάκα «οι παίκτες σε κάνουν μάγκα ή μ.....α» πέρασε στην ιστορία, αποτυπώνοντας πλήρως την εικόνα που υπάρχει ΕΙΔΙΚΑ στον Παναθηναϊκό. Το 1993 με τον Ίβιτσα Όσιμ να έχει καταντήσει «πελάτης» Ολυμπιακού/ΑΕΚ, οι οργανωμένοι μπούκαραν στο «Μεριντιέν» σε μια συνέντευξη Τύπου του «Στράους», δηλώνοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μη στηριχτεί ο προπονητής που δεν δίσταζε να βγάζει κάθε εβδομάδα στη... σέντρα ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ (Καλιτζάκη, Σαραβάκο, Αποστολάκη, Μπορέλι), με τίτλους και «γαλόνια» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Πέρσι, στο 4-0 με τη Λάρισα οι φανατικοί έστησαν σόου με πανό και τραγούδια υπέρ του Τεν Κάτε, που μερικούς μήνες νωρίτερα είχε χάσει το πρωτάθλημα από τον Οκτώβρη κι αποκλείστηκε από τις Σέρρες στο κύπελλο. Στους οπαδούς γενικά δεν αρέσει το άδικο και τα ερεθίσματα που πήραν από τον Τύπο (με το Derby και τη Sportday ειδικά να έχουν υψώσει λάβαρο κατά του Ολλανδού) τους οδήγησαν σε πρωτοφανή συσπείρωση με στόχο την προστασία του κόουτς, που όμως πήρε πόδι μετά και τον πόλεμο που δέχθηκε από τους παίκτες του. Ο Νικόλας Πατέρας δεν ήθελε να ρισκάρει την απώλεια ενός ακόμα τίτλου κι έτσι αναγκάστηκε να πάει με το ρεύμα. Εν μέρει δικαιώθηκε, αλλά όλοι βλέπουμε τι μπελάδες τού έφερε η επιλογή προπονητή (εδώ γελάμε) που θα ήταν (άκουσον, άκουσον) φίλος με τους παίκτες. Λες κι υπήρχε περίπτωση να χάσει ο ΠΕΡΣΙΝΟΣ Παναθηναϊκός τον τίτλο από τα αγύμναστα γερόντια του λιμανιού με τους Ζίκο/Μπάντοβιτς στο πάγκο.
Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος, επειδή αφουγκράστηκε τον κίνδυνο να χαθούν τα αποδυτήρια, επέλεξε να κάνει το χατίρι των παικτών κι αμέσως μετά οι «θιγμένοι» μάς... έβγαλαν τα μάτια με την απόδοσή τους. Ο Σπυρόπουλος έμαθε να σεντράρει (το παλεύει εδώ και τρία χρόνια, αλλά θα μάθει, πού θα πάει), ο Κατσουράνης «μάγεψε» (αν κι επί Χενκ είχε κάνει τα παιχνίδια της ζωής του) ο Καραγκούνης κατάφερε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σηκώσει ένα τρόπαιο στην καριέρα του (παρότι θα πρέπει να ευχαριστεί γι αυτό τους Σισέ-Σίλβα), ώστε να δικαιολογήσει κάπως και τον τίτλο «σημαία» (Κύριε ελέησον!) που του έχουν κολλήσει (ΚΥΡΙΩΣ!) οι αμέτρητοι φίλοι που έχει στα ΜΜΕ.
Ο Παναθηναϊκός έχει βάση οπαδών με φοβερή κρίση, που δεν ελέγχεται, είναι πολύ υπομονετική (δεν είναι σύνηθες στην πατρίδα μας), που γουστάρει προπονητές έτοιμους να έρθουν σε ρήξεις. Πολύ σημαντικό το παραπάνω, γιατί μιλάμε για 2.000.000 κόσμο που δεν είναι και χορτασμένος από κούπες τα τελευταία χρόνια, άλλωστε είναι γνωστό ότι οι διακρίσεις φέρνουν μεγαλύτερη ανοχή. Λέμε και γράφουμε συνέχεια για την ανάγκη να βρεθεί ένας Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου. Σίγουρα, τα οικονομικά μεγέθη ανάμεσα στα δύο αθλήματα δεν είναι τα ίδια, όμως το παράδειγμα της ΚΑΕ είναι δίπλα στην ΠΑΕ και δεν έχει παρά να το μιμηθεί. Οι Γιαννακόπουλοι έχουν το κεφάλι τους ήρεμο με τον Ζέλικο, γιατί τον έχουν αφήσει να εργάζεται ήρεμος, απερίσπαστος από τσανακογλείφτες και παρείσακτους, δίνοντάς του 100% τα κλειδιά των αποδυτηρίων, μένοντας ΠΑΝΤΑ εκτός από αυτά.
Μια βλακεία έγινε πέρσι με το αλήστου μνήμης πρωτοσέλιδο της Πράσινης και μαζεύτηκαν σε χρόνο dt έξω από το ΟΑΚΑ 2.000 οπαδοί για να στηρίξουν προπονητή και αθλητές. Παίκτες που παρότι έχουν κερδίσει ένα καράβι τίτλους στην καριέρα τους, ούτε που διανοούνται ότι μπορούν να αφήσουν έστω υπόνοιες εναντίον του κόουτς, αφού η διοίκηση τους έχει καταστήσει σαφές ότι νόμος στον ΠΑΟ είναι το δίκιο του Ομπράντοβιτς. Τόσο δύσκολο είναι να το μιμηθούν οι «ποδοσφαιρικοί»; Έχουμε φτάσει στο σημείο να ονειρευόμαστε την έλευση Μπιέλσα, Λίπι, Φερέιρα και παράλληλα να τρέμουμε μην τυχόν κι η μεθοδολογία που ακολουθούν δεν αρέσει σε λαλίστατα παιδιά που εδώ και χρόνια δεν έχουν βελτιώσει ΤΙΠΟΤΑ στον τρόπο παιχνιδιού τους και παρ' όλα αυτά έχουν βρει άκρες, ώστε να περνάνε τη «γραμμή» τους για θέματα στα οποία έχουν μαύρα μεσάνυχτα
Δημήτρης Στρατής
leoforos.gr
ΙΣΩΣ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ
