Βασίλης Σαμπράκος
Τούτη τη φορά δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Χενκ τεν Κάτε δεν το διάβασε ή δεν το διαχειρίστηκε σωστά. Τη δουλειά του έκανε ο Ολλανδός. Η κουβέντα όμως ξεκινά από τα βασικά.
Ο Μουν δεν είναι δεξί μπακ. Αν είναι, δεν είναι επιπέδου Champions League. Ο Σιμάο δεν είναι στόπερ. Και αν ήταν, δεν θα ήταν επιπέδου Champions League. Ο Ζιλμπέρτο δεν ήταν και δεν θα γίνει στόπερ. Το ξέρει. Διαφορετικά θα ήταν ακόμη στην Αρσεναλ. Ο Βύντρα δεν ήταν και δεν είναι επιπέδου Champions League. Κανόνας: Οταν οι τρεις εκ των τεσσάρων της αμυντικής γραμμής δεν είναι επιπέδου Champions League και η αντίπαλη ομάδα έχει μια από τις πιο ακριβοφτιαγμένες επιθετικές γραμμές, αλλάζεις διοργάνωση. Συνεχίζεις στο Europa League. Γι’ αυτό άλλωστε σκάρωσε η σοφή UEFA αυτό το κόσκινο των πολλών προκριματικών φάσεων. Για να ελαχιστοποιεί την πιθανότητα συμμετοχής στη γιορτή ομάδων που έχουν βασικούς ποδοσφαιριστές που δεν φορούν τα καλά τους, τα ρούχα της γιορτής.
Και αναρωτιέται ο παρατηρητής: η ίδια δεν ήταν η περσινή κουβέντα στον Παναθηναϊκό, αυτή που κυριάρχησε το περασμένο καλοκαίρι; Από τότε δεν έβαλε στόχο να βρει ένα Hummer το Τριφύλλι; Πολύ σωστά θυμάται ο παρατηρητής. Ενα κλαμπ που έχει ξοδέψει περί τα 45 εκατ. ευρώ σε δύο καλοκαίρια δεν έχει καταφέρει να βρει έναν κεντρικό αμυντικό της προκοπής, από αυτούς που έχουν τις προδιαγραφές για να ράψουν στο μανίκι την μπάλα με τα αστέρια. Δεν είχε λεφτά; Προφανώς είχε. Ομως ο τεχνικός διευθυντής αρχικά ψώνισε τον Μελίσση, στη συνέχεια τον Βαβζίνιακ και τον Ντέιβιντ και τώρα τον Καντέ και τον Μπιάρσμιρ. Στη σούμα δεν μένει ούτε ένας αμυντικός που είχε τώρα την ικανότητα να πείσει άμα τη εμφανίσει του ότι είναι έτοιμος για το επίπεδο του Champions League.
Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ένα Hummer, ακόμη ένας «σεντονάτος» στόπερ και ένας «σεντονάτος» δεξιός μπακ θα εγγυούνταν στον Παναθηναϊκό την πρόκριση επί της Ατλέτικο. Εγγυήσεις δεν κυκλοφορούν στο ποδόσφαιρο. Ειδικά απέναντι σε ομάδες που κοστίζουν περισσότερο, συμμετέχουν σε πρωτάθλημα της υψηλότερης ταχύτητας και έχουν ορισμένα εκ των αστεριών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η παρουσία παικτών με αυτά τα χαρακτηριστικά όμως θα έδινε στον ΠΑΟ το δικαίωμα να επιχειρήσει την υπέρβαση. Αυτήν που δεν κατάφερε να επιχειρήσει χθες παρά μόνο για μικρά διαστήματα του παιχνιδιού. Του Παναθηναϊκού του στέρησε τη χαρά του παιχνιδιού ο κακός σχεδιασμός των δύο υπευθύνων, του τεχνικού διευθυντή και του προπονητή, με όποια σειρά και αν τους βάλει κανείς. Και αν τώρα, τούτη την εποχή, αποκτηθεί ένας στόπερ προδιαγραφών, η κοινωνία των οπαδών θα μελαγχολήσει. «Γιατί να μην τον είχαμε από πριν;». Αντε να της απαντήσεις…
Το είχαμε καταλάβει, το Champions League δεν είναι ο βασικός στόχος του Παναθηναϊκού στη σεζόν. Ο τίτλος είναι ο αυτοσκοπός. Τούτο δεν σημαίνει όμως ότι οι Πράσινοι δεν είχαν το δικαίωμα να προσπαθήσουν να τα συνδυάσουν. Ούτε σημαίνει ότι δεν έχουν τις δυνατότητες να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με μια μακρά πορεία στο Europa League. Σήμερα δεν μπορούν να είναι σίγουροι για τίποτε από όλα αυτά. Διότι φορούν το κοστούμι του Σισέ στην επίθεση την ώρα που παραμένουν ξυπόλυτοι στην άμυνα. Διότι φορούν στο αριστερό χέρι το ακριβό ρολόι του Λέτο, την ώρα που το δεξί χέρι δεν έχει μανίκι της προκοπής, δεν είναι τέτοιο ο Μουν. Οσο επιμένει στην ξεροκεφαλιά του Τεν Κάτε («ο Βύντρα είναι ο κορυφαίος αμυντικός του πρωταθλήματος») και στις επιλογές του Αντωνίου (Μελίσσης, Καντέ κ.λπ.), ο Παναθηναϊκός θα θέλει, αλλά δεν θα μπορεί. Και δεν είναι ότι χρειαζόταν ο ΠΑΟ καλύτερη αμυντική γραμμή για το Champions League. Θα τη χρειαστεί και στο Europa League. Θα τη χρειαστεί όμως και στη Superleague. Κι ας επιμένει να κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει…
