Γιάννης Σερέτης
Η απόφαση για την παραχώρηση του Μαρσέλο Μάτος στην Κορίνθιανς αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη του αλαλούμ στον σχεδιασμό του Παναθηναϊκού από την ημέρα που ανέλαβαν ο Κώστας Αντωνίου και ο Χενκ τεν Κάτε. Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε; Τις αγορές των Ιβανσιτς, Μάτος, Κλέιτον, Σόουζα που έφυγαν μέσα σε ένα χρόνο, όπως και ο Ντέιβιντ;
Των Μελίσση, Ρουκάβινα που δεν χρησιμοποιούνται; Τα ήξεις αφήξεις με τον Μάντζιο και τον Δάρλα; Τον δανεισμό του Εντόι στον ΟΦΗ από τον οποίο πουλήθηκε με τρία εκατ. ευρώ στην Κοπεγχάγη; Οτι πέρυσι απέκτησε δύο δεξιούς μπακ (Γκάμπριελ, Μουν) και τελικά έπαιζε ο Νίλσον, ο οποίος έφυγε εφέτος και ο Τεν Κάτε ακόμη κάνει δοκιμές για τον δεξιό μπακ;
Οτι σε τρεις διαδοχικές μεταγραφικές περιόδους η ομάδα έψαχνε για Hummer, έχει πάρει έξι στόπερ εκ των οποίων ουδείς ήταν ικανός να ανεβάσει άμεσα το επίπεδο της ομάδας (όπως και οι Μπιάρσμιρ, Καντέ) διότι δεν διέθετε ηγετικά χαρακτηριστικά και ο προπονητής χρησιμοποιεί δίδυμο Βύντρα - Σαριέγκι; Οτι έφυγε ο Μάλαρτζ, αποκτήθηκε ο Τζόρβας, αλλά –με 45 εκατ. ευρώ μπάτζετ– ακόμη παίζει ο Γκαλίνοβιτς για τον οποίο ο Βέλιμιρ Ζάετς (που τον είχε φέρει) είπε πρόσφατα σωστά «είναι ένας καλός τερματοφύλακας, αλλά ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε καλύτερο»;
Το ρόστερ έχει βελτιωθεί, αλλά τόσα πολλά μαζεμένα σφάλματα με τόσο πολλά διαθέσιμα χρήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δύσκολα μπορεί κάποιος να καταγράψει σε ελληνική ομάδα. Ενα επιπλέον, με τον Σαλπιγγίδη, «ψήνεται»...
