Μια (”ΠΡΑΣΙΝΗ”) φορά κι έναν καιρό, το Media Watch…Στη ζωή μου έχω βρεθεί δύο φορές σε πολύ άσχημη θέση, να αισθάνομαι ότι θίγεται ένας ακρογωνιαίος λίθος της προσωπικότητάς μου, η αίσθηση δικαίου που θεωρώ ότι με χαρακτηρίζει βαθιά και απόλυτα –όσο ακριβώς με χαρακτηρίζουν βαθιά και απόλυτα και τα αρκετά ελαττώματα μου (σ.σ.: ψέματα λέω. Δεν έχω ούτε ένα - ).
Η πρώτη ήταν μια φορά που μια γραφική περίπτωση του χώρου (όχι δημοσιογράφος), τόλμησε και κατηγόρησε –ποιον; Εμένα!- για… λογοκλοπή! Φυσικά έφαγε τα μούτρα του στο δικαστήριο, έγινε μάλλον ρεζίλι κι εκείνος και όλοι οι «καλοί συνάδελφοι» που δεν είχαν το θάρρος να αρνηθούν να έρθουν μάρτυρες κατηγορίας εναντίον μου. Αυτό δεν άλλαξε την πραγματικότητα. Που ήταν πως όταν στάθηκα απέναντι στην έδρα αισθάνθηκα τόσο πολύ να με πνίγει το δίκιο, αλλά και τόσο πολύ ανίσχυρος συγχρόνως, ώστε, από τη συσσωρευμένη πίεση, πήγα να εκραγώ.
Η δεύτερη φορά που ένιωσα έτσι, ήταν όταν η πλέον μικρόψυχη προσπάθεια ΠΑΕ να «στοχοποιήσει» κανονικά όσους διαφωνούσαν μαζί της, το αλήστου μνήμης MediaWatch της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ξεκίνησε τη θλιβερή πορεία του στο διαδίκτυο με μένα –με φωτογραφία μου κιόλας!
Και με αφορμή, μάλιστα, τόσο γελοία που μόνο όταν έμαθα ποια φυσικά πρόσωπα βρίσκονταν πίσω απ’ αυτή τη χυδαιότητα μπόρεσα να καταλάβω τα πώς και τα γιατί της ιστορίας…
Τότε, είχα τολμήσει και αναφέρει στο προσωπικό μου μπλογκ (που είχε δεν είχε εκατό χτυπήματα την ημέρα) να αναδημοσιεύσω κάποια λογοπαίγνια για τον Μουνιόθ –που ΚΑΙ τότε υποστήριζα ότι είναι εξαιρετικός προπονητής και ό,τι πρέπει για τον Παναθηναϊκό.
Τα είχε πρωτοβάλει ο Freddos, τα αναδημοσίευσε μια εφημερίδα, μετά τα έβαλα εγώ.
Από τα τρία, τότε, η εφημερίδα θα ήταν λογικό να συγκεντρώσει τη μήνη του κ. Mediawatcher. Μπα.
Για λόγους δικούς του(ς), τη μήνη τη συγκέντρωσα εγώ.
Απάντησα με 5.000 λέξεις ποστ στο τότε μπλογκ μου, αλλά η ψυχούλα μου το ήξερε: ένας εγώ, απέναντι σ’ έναν κολοσσό όπως ο Παναθηναϊκός, με το Sportime να διαλύεται αργά αλλά σταθερά και το κανάλι να έχει συμβόλαιο εκατομμυρίων ευρώ με την ομάδα, ένιωσα πραγματικά άβολα.
Η Ιστορία γράφει πάρα πολύ σπάνια την επιτυχημένη αντίσταση ενός μυρμηγκιού απέναντι σ’ ένα κοπάδι εξαγριωμένα βουβάλια…
Ήμουν και είμαι πολύ τυχερός που η Nova, το Goal και το sport24 κουμαντάρονται από ανθρώπους αρχιδάτους (αν και στο κανάλι μιλάμε για γυναίκα, μην εκπλήσσεστε: υπάρχουν πολλοί άντρες που τα μπαλάκια τους τα έχουν διακοσμητικά και πολλές γυναίκες που αν ο τσαμπουκάς τους εκφραζόταν με μπαλάκια, θα τα «σέρνανε»), ακέραιους και θαρραλέους, αλλιώς πολύ δύσκολα θα βρισκόμουν σήμερα στο χώρο.
Με τη βοήθειά τους, τα κατάφερα.
Δεν έγινα παρασκευαστής (χανιώτικων και άλλου είδους) λουκουμάδων, κειμενογράφος διαφημιστικής ή επιμελητής βιβλίων
(και τα τρία έπαιξαν σοβαρά εκείνη την εποχή, αλλά επικρατέστεροι ήταν οι λουκουμάδες –καθότι θα ήταν οικογενειακή επιχείρηση, θα χρειαζόταν μικρό κεφάλαιο και δεν απαιτούσε ούτε το γλείψιμο κάποιου executive πισινού ούτε το συμβιβασμό με την πιο inglourious basterd’s δουλειά για οποιονδήποτε ζει εδώ και 25 χρόνια από το γράψιμο).
Και, μετά από πέντε χρόνια (τρία από την εποχή για την οποία μιλάμε), μπορώ σήμερα και ξαναπηγαίνω και στο γήπεδο, χωρίς να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι απρόσκλητος στο κιτς σαλόνι κάποιων ανθρώπων πολύ χαμηλού επιπέδου, που ωστόσο, βρέθηκαν για χρόνια να εκφράζουν μια πολύ μεγάλη ομάδα, έναν κοτζάμ Παναθηναϊκό.
Το ότι μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία των τελευταίων μηνών, αξιώθηκα σήμερα και είδα κι αυτό το 16σελιδο της «ΠΡΑΣΙΝΗΣ»,
(που, κατά την ταπεινή μου άποψη, μάλλον ακροθιγγάνει κιόλας και δεν εμβαθύνει πλήρως στο όλο ζήτημα και τις διαστάσεις του)δεν το αισθάνομαι, ωστόσο, ως προσωπική «δικαίωση» κάποιου είδους.
Διότι ούτε την επίθεση εναντίον μου αντιμετώπισα ως «προσωπική».
Με αφορούσε προσωπικά, ναι, αλλά δεν απευθυνόταν εναντίον «μου».
Απευθυνόταν εναντίον οποιουδήποτε θεωρούσε το τότε «σύστημα» ότι ήταν ή θα μπορούσε να αποδειχθεί «επικίνδυνος» για το ΙΔΙΟ –
βλέπε και εδώ***.Ουδέποτε κατά τη γνώμη μου έδωσε μιας δεκάρας ποντικοκούραδα για τον Παναθηναϊκό, άλλωστε, εκείνο το σύστημα.
Ούτε καν για τον εξαιρετικά ανεκτικό χορηγό του (σε… ηθική ενέργεια, τι νομίζατε εσείς; Τίποτε πεζά λεφτά
, δεν έδωσε μιας δεκάρας ποντικοκούραδα εκείνο το σύστημα.
Το μόνο που το ενδιέφερε, ως σύστημα, ήταν το να διαιωνίζεται η μουρμούρα για τον Παναθηναϊκό (ή/και τον χορηγό του). Διότι η μουρμούρα (και μόνον αυτή) δικαίωνε την… ανάγκη για την ύπαρξή του!
Και ακριβώς επειδή αυτός ο τρόπος δράσης δεν είναι εφεύρεση του συγκεκριμένου «συστήματος», αλλά κοινότυπος τρόπος δράσης για οποιοδήποτε «σύστημα» προσπαθεί να επιβάλει το δικό του, σε οποιοδήποτε πεδίο, χαίρομαι που προλαβαίνω μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να ζήσω το «γύρισμα των καιρών»: την εποχή που η κάθε άλλη άποψη βρίσκει τρόπο και εκφράζεται επισήμως και μεγαλόφωνα και μεγαλοπρεπώς -και όχι από ένα μπλογκ των 100 επισκέψεων την ημέρα. Και συνεπώς μπορεί να τεθεί επί ίσοις όροις στην κρίση του κοινού για να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αυτή είναι και η ουσία, για κάθε πρόσωπο δημόσια εκτεθειμένο όσο ένας δημοσιογράφος: να κριθεί απ’ το ευρύ κοινό, όχι από κάποιο ελεγχόμενο σώμα ορκωτών τσάτσων, τύπου Mediawatcher, «ρουφgate.gr» κ.λπ.
Υπό αυτή την έννοια και μόνο, λοιπόν, θεωρώ ότι θα είχε ιστορικό ενδιαφέρον, από τις 4.960 λέξεις της –τότε- απάντησής μου στην επίθεση των
“ρουφγκέιτερς όβερ”, να παρέθετα μερικές εδώ.
Όχι τα συναισθηματικά κομμάτια, αλλά το “ζουμί”. Δεν θα το κάνω. Διότι θα σας κουράσω. Θα το κάνω μόνο αν χρειαστεί. Που, τώρα πια, δεν το βλέπω πιθανόν…
SPORT 24 - Στέλιος ΜαρκάκηςΤο άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή, 13 Σεπτέμβριος 2009
*** Από εδώ ξεκίνησαν όλα όσα ζούμε σήμερα..!!! 
