Για να μη ξεχνάμε πως ξεκίνησαν όλα...
Γιατί θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό κι ευλογημένο (..και δεν με νοιάζει που ακούγεται υπερβολικό..) που ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ μαζί με τον γυιό μου..!!
Και το ξέραμε ότι ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΑ!!!
Δεν το είχαμε καταλάβει-πιστέψει μέχρι εκείνες τις ώρες.. Εκεί το καταλάβαμε! Εκεί πειστήκαμε!!!
Ενοχλεί το “Συλλαλητήριο του ΠΑΟ” ή (γενικώς) το… “πάω συλλαλητήριο”;Παρακολουθώ μ’ ένα μίγμα θλίψης και θυμηδίας την προσπάθεια να απαξιωθεί εκ των προτέρων -ακόμη και ως σύλληψη!- το ειρηνικό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας που διοργανώνουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού την Κυριακή.
Γνώμη μου είναι αυτή:
Ανάμεσα στις λίγες, σοβαρές φωνές που –ορθώς- επισημαίνουν τη μέγιστη σημασία του να είναι ΕΙΡΗΝΙΚΟ αυτό το συλλαλητήριο,
οι τσιριχτές φωνές που, απ’ την άλλη, αποπειρώνται να παρουσιάσουν την υπόθεση ως «ανώφελη γραφικότητα»,
έχουν, κατ’ αναλογίαν φυσικά, ίσως την ίδια θέση στην ιστορική πραγματικότητα με τις φωνές, που το 1992-94, αποκαλούσαν «ανώφελη γραφικότητα» τα, επίσης ειρηνικά, συλλαλητήρια για τη Μακεδονία
-κατ’ αντιπαράθεση με την… προεξοφλούμενη, «βέβαιη αποτελεσματικότητα» των όσων θα έπραττε για το ζήτημα η τότε κυβέρνηση και όσες θα την ακολουθούσαν. (Τρομάρα μας…)
Η Ιστορία, θέλω να πω, αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ουδείς δικαιούται να διεκδικήσει κατ’ αποκλειστικότητα το «σίγουρα ορθόν» των απόψεων και των πράξεών του. Και πως συχνότερα απ’ ότι σπανιότερα, το τι αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς ο μέσος άνθρωπος ως «αναγκαίο» και τι ως «αχρείαστο», όχι μόνο δεν ταυτίζεται με τις ανάλογες κρίσεις της (κάθε είδους, μεταξύ τους και της τέταρτης) εξουσίας, αλλά ενίοτε είναι και πολύ πιο διορατικό και καίριο απ’ αυτές.
Με άλλα λόγια, στ’ αλήθεια, όσοι ήδη παρουσιάζουν την πρωτοβουλία για το κυριακάτικο συλλαλητήριο ως κάτι ανάλογο με τις διασκεδαστικές δημόσιες μεταμορφώσεις του Ψωμιάδη, νομίζουν ότι:
ΔΕΝ ξέρουν όσοι σκοπεύουν να πάρουν μέρος σ’ αυτό ότι δεν θα οδηγήσουν δα και σε… πανικόβλητη αποχώρηση από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός της ιδιοκτήτριας οικογένειάς του;
ΔΕΝ ξέρουν ότι από τα, π.χ. δέκα κανάλια και τα δέκα ραδιόφωνα, ίσως και κανένα απολύτως δεν θα αναφερθεί εκτενώς (ίσως και καθόλου) ακόμη και στο ότι έγινε ένα συλλαλητήριο;
ΔΕΝ ξέρουν ότι αν οι, ας πούμε 5-10-20.000 δεν προλάβουν τους 50-100 που θα… «κυκλοφορούν ανάμεσά τους», τα ίδια δέκα κανάλια θα ξεσκιστούν να δείχνουν από το πρωί ως το βράδυ τα έστω πέντε, δέκα δευτερόλεπτα εικόνας μ’ ένα αυτοκίνητο που θα καίγεται ή με μια βιτρίνα που θα έχει σπάσει -αποδίδοντας εμμέσως τις ασχήμιες στο σύνολο όσων απλώς περπατούσαν ειρηνικά;
ΔΕΝ ξέρουν ότι με όρους πολιτικής ή επιχειρήσεων, ένα ειρηνικό συλλαλητήριο είναι «σπατάλη χρόνου»;
Εγώ λέω ότι το ξέρουν.
Το ξέρουν ότι όχι 9512 (έστω και ένας πάνω από τον μέσο όρο εισιτηρίων του φετινού Παναθηναϊκού δηλαδή), αλλά ακόμη και 95.120 να μαζευτούν, πρακτικό αποτέλεσμα δεν θα έχουν.
Το ξέρουν ότι τα κανάλια έχουν ήδη σταυρώσει τα δάχτυλά τους και παρακαλάνε στον θεό τους, τον Μαμμωνά, να γίνουν έστω και δύο λεπτών επεισόδια στο συλλαλητήριο, διότι έτσι θα μπορέσουν
(όπως κάνουν και με κάθε ειρηνικό συλλαλητήριο στο οποίο 100 «γνωστοί-άγνωστοι» τα κάνουν μαντάρα)
να παραμερίσουν την ουσία του και να υπέρ-προβάλουν μόνο τα όσα άσχημα, εκφοβιστικά (όσο και ερεθιστικά…) για τους «νοικοκυραίους», άσχετα με τα αίτια της διαμαρτυρίας, βίαια περιστατικά που προκάλεσαν μια χούφτα ηλίθιοι ή και εγκάθετοι.
Το ξέρουν ότι κανάλια και ραδιόφωνα δεν υπάρχουν βασικά για να εξυπηρετούν την… πολυφωνία και τη δημοκρατία, αλλά, βασικά, για να εισπράττουν χρήματα από τις διαφημίσεις (κρατικές και ιδιωτικών μεγάλων επιχειρήσεων) και, συνεπώς, το πρόγραμμά τους το διαμορφώνουν αναλόγως.
Το ξέρουν ότι για κάποιον που μπορεί να βγάλει 10.000.000 € σ’ ένα λεπτό πουλώντας μετοχές μιας εταιρείας ή πουλώντας την ψήφο του σε μια εταιρεία, είναι «σπατάλη χρόνου» το περπάτημα από το Πεδίον του Άρεως μέχρι το ΙΚΑ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας
(για να μην πω το πολύ μέχρι τη… «Σόνια», όπου, ποιος ξέρει, μπορεί ήδη να βρουν μπροστά τους δεκαεφτά διμοιρίες ΜΑΤ και ίσως και καμιά ίλη τεθωρακισμένων…)
για κάτι τόσο «ανόητο» όπως η ομάδα τους.
Το ξέρουν, αλλά, παρά ταύτα, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ.
Και θα το κάνουν απλώς επειδή δεν βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως οι… «ρεαλιστές» σχολιογράφοι,
οι πολυάσχολοι «τεχνοκράτες», τα τρομολάγνα κανάλια, οι κονομημένοι γιάπηδες και οι ξεπουλημένοι πολιτικάντηδες.
Θα το κάνουν απλώς επειδή υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα άνθρωποι που ΝΙΩΘΟΥΝ πράγματα με την καρδιά τους και όχι μόνο άνθρωποι που ΑΠΟΤΙΜΟΥΝ πράγματα με την αριθμομηχανή τους ή σε μια κλίμακα “προσωπικού συμφέροντος-λιγότερο συμφέροντος”.
Θα το κάνουν επειδή δεν προσδοκούν στο «μπράβο» των ομιλουσών κεφαλών της τηλεόρασης, αλλά στο «μπράβο» στον καθρέφτη τους.
Θα το κάνουν επειδή δεν γίνονται όλα στη ζωή προκειμένου να έχουν «αποτέλεσμα».
Γίνονται και μερικά επειδή «πρέπει» -έτσι αισθάνεσαι, καλώς ή κακώς- να τα κάνεις. Επειδή αν δεν τα κάνεις, θεωρείς ότι η Ιστορία θα σου επιφυλάξει τη σκληρότερη απ’ όλες τις μοίρες: τη σελίδα στην οποία καταγράφει όσους, σιωπηλοί, απλώς ξεπεράστηκαν από τα γεγονότα, τους (κυριολεκτικώς) ασήμαντους, δηλαδή.
Κι αν με ρωτάτε προσωπικά, θα είμαι ειλικρινής: στη λίστα μου με τα πράγματα για τα οποία θα άξιζε τον κόπο να γίνεται ΚΑΘΕ μέρα μια ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρίας, η αλλαγή ιδιοκτησίας μιας ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας θα ήταν στην τελευταία θέση.
Η καθημερινότητά μας ως πολιτών αυτού του ανεκδοτικού κράτους είναι τόσο σκληρή (και, εξαιτίας της τέλειας ανευθυνότητάς του, τόσο ΖΟΦΕΡΗ όταν προβληθεί στο μέλλον –ακόμη και το άμεσο), ώστε ΔΕΚΑΔΕΣ πράγματα θα είχα πιο πάνω σ’ αυτή τη λίστα:
Την παιδεία.
Την υγεία.
Τη διαφθορά σε ΚΑΘΕ επίπεδο της καθημερινής μας ζωής.
Την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Την ανισότητα στην κατανομή του πλούτου.
Την ανισότητα στις ευκαιρίες.
Την εγκληματικότητα.
Την ατιμωρησία.
Τον ελεεινό τρόπο με τον οποίο φερόμαστε σε όλους όσοι έχουν περισσότερη ανάγκη από την αγάπη και τη φροντίδα μας: ζώα, ηλικιωμένους ανθρώπους και συμπολίτες μας με ειδικές ανάγκες.
Την αντί-κοινωνική κρατική πολιτική.
Την ανελευθερία (ουσιαστικής) έκφρασης.
Τους δρόμους-θυσιαστήρια για εκατοντάδες ανθρώπους κάθε χρόνο.
Την υπονόμευση του οικονομικού μέλλοντος των επόμενων γενεών.
Την απαξίωση των ηρώων, των συμβόλων και της εθνικής μας πολιτιστικής κληρονομιάς στο σύνολό της.
Τον ενδοτισμό μας στους διεθνείς επικυρίαρχους.
Την καθημερινή προσβολή της αισθητικής μας από δεκάδες πράγματα.
Την καταναλωτική συνείδηση που ΔΕΝ έχουμε.
Το “επιβεβλημένο” σε όλους μας είδος “διασκέδασης”.
Ένα σωρό…
Καλώς ή κακώς, όμως, το τι συγκινεί και τι όχι τον καθένα σε βαθμό τέτοιο που να διαμαρτυρηθεί στους δρόμους γι’ αυτό, αντικείμενο έρευνας μπορεί να γίνει, αλλά αντικείμενο αφ’ υψηλού κριτικής απ’ όποιους είναι έξω απ’ το χορό, όχι.
Καλώς ή κακώς, τούτη τη στιγμή, το τι θα γίνει με τον Παναθηναϊκό μοιάζει να απασχολεί κάποιους ανθρώπους περισσότερο απ’ ότι τους απασχολεί, π.χ. η συνεχής ελάφρυνση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ενώ η έμμεση, τουλάχιστον, φορολόγηση των μισθωτών και των συνταξιούχων αυξάνεται αλματωδώς κάθε χρόνο.
Εφόσον γι’ αυτό παρουσιάζονται αποφασισμένοι να διαδηλώσουν ειρηνικά, λοιπόν, το να προ-απαξιώνεται η πρωτοβουλία τους δεν είναι απλώς «ελιτίστικο». Επί της ουσίας είναι και φασιστικό (άλλωστε, όλοι οι “φασισμοί” από κάποιου είδους “ελιτισμό” ξεκινούν).
Διότι μια τέτοια απαξίωση, αν και ο σκοπός που εξυπηρετεί είναι εμφανώς «μπανάλ», έστω και άθελά της, κατά βάθος δεν στρέφεται μόνον εναντίον της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, αλλά εναντίον και ΚΑΘΕ είδους «μη ρεαλιστικής» πρωτοβουλίας!
Μια γενική «συμβουλή», προς όλους μας, «να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να ξοδεύουμε ‘’εποικοδομητικά’’ το χρόνο και την ενέργειά μας σε πράγματα ‘’που γίνονται’’ και όχι σε όσα ‘’δεν γίνονται’’», είναι αυτή η στάση απέναντι στο κυριακάτικο συλλαλητήριο.
Ένα κάλεσμα να είμαστε ΓΕΝΙΚΩΣ υπάκουοι, σεμνοί, «μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι», να έχουμε εμπιστοσύνη σε όσους ”ξέρουν καλύτερα” είναι ”αρμόδιοι” και ”ειδικοί” και «να μη λέμε μαλακίες, του τύπου ‘’ειρηνικό συλλαλητήριο’’, διότι τέτοιο πράγμα ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να πετύχει τίποτε».
Όμως, τα είπαμε: ό,τι ορίζεται από το πλέγμα επιβολής απόψεων της εξουσίας ως «μη ρεαλιστικό» τώρα, αύριο μπορεί να είναι «παλιά νέα» ήδη. Κι ό,τι σήμερα ορίζεται ως «ρεαλιστικό», αύριο μπορεί να είναι σύντομο ανέκδοτο.
Κ απ’ την άλλη, η δύναμη της ειρηνικής αντίδρασης είναι επίτηδες υποτιμημένη στις υπερ-επικοινωνιακές μέρες μας.
Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι ακόμη και σε εποχές κατά τις οποίες πράγματι υπήρχε απόλυτα αποτελεσματικός τρόπος να μαθεύεται έως και τίποτε (ζιλ, νιτς, νάδα) απ’ όσα συνέβαιναν, ο Μαχάτμα Γκάντι γυρίζοντας στ’ ΑΛΗΘΕΙΑ και το άλλο μάγουλο για να φάει κι άλλο χαστούκι
(παρότι δεν ήταν, βέβαια, χριστιανός -άλλωστε, αν ξέρετε εσείς κανένα χριστιανό που άμα του ρίξεις χαστούκι δεν θα απαντήσει με κλωτσιά στ’ αχαμνά, γράψτε μου και μένα),
νίκησε μια ολόκληρη, παντοδύναμη και τελείως ανάλγητη αυτοκρατορία. Επειδή την ξάφνιασε.
Την έπαιξε «εκτός έδρας». Σ’ ένα παιχνίδι που δεν ήξερε τους κανόνες του –ενώ ήταν «μανούλα» στο παιχνίδι της βίαιης αντιπαράθεσης.
Στη φράση «ενεργός, μη βίαια αντίσταση», που αποτέλεσε το δόγμα του Γκάντι, η σειρά των λέξεων δίνει και το μέτρο της ανησυχίας που προκαλούν στην (κάθε είδους) εξουσία:
το «ενεργός», το φοβάται πιο πολύ απ’ όλα. Διότι «ενεργός» σημαίνει συνήθως (αν και όχι πάντοτε, είναι η αλήθεια) και «σκεπτόμενος». Και όπου «σκεπτόμενος» δες και (πάντοτε) «αμφισβητίας». Και όπου «αμφισβητίας» δες το μόνο τέρας που τρομάζει (πάντοτε) το οποιοδήποτε «καθεστώς»…
Μετά φοβάται το «μη βίαια»
και μετά, κατά σειρά, το «αντίσταση».
Διότι στο «μη βίαια» ΔΕΝ μπορεί να αντιπαρατάξει παρά μόνο ό,τι ξέρει και μπορεί να αντιπαρατάσσει και σε κάθε άλλου είδους «αντίσταση». Τη βία! Που όμως, στο μυαλό των ανθρώπων (ειδικά όταν εντυπωθεί ως εικόνα), είναι πάντα πιο ΑΠΕΧΘΗΣ από τη μη βία ακόμη κι όταν (για να μην πω κυρίως όταν…) εκδηλώνεται «αρμοδίως», από φορείς εξουσίας, δηλαδή.
Για να κλείσουμε, λοιπόν:
Για κάποιους, ίσως μοιάζει «υπερβολικό» ή «αιτία… β΄ διαλογής» το να διοργανώνεται ειρηνικό συλλαλητήριο για ένα θέμα όπως η διαμαρτυρία απέναντι στη διαχείριση μιας ομάδας από τη διοίκησή της.
Όσοι όμως επιφυλάσσουν τέτοιους χαρακτηρισμούς, θα έπρεπε πρώτα να μας εξηγήσουν γιατί, κατά τη γνώμη τους αδιαφορεί ο κόσμος για τις «α΄ διαλογής» αιτίες τέτοιου είδους διαμαρτυριών και διεκδικήσεων.
Αν το κάνουν αυτό, μετά, αν μπορούν, ας δώσουν τα φώτα τους και σε όσους απαξιώνουν ΑΥΤΗ ΚΑΘΑΥΤΗ την
(καθόλα αξιοπρεπή και απολύτως θεμιτή, εφόσον παραμείνει ειρηνική)
μορφή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, απλώς και μόνο επειδή επιδιώκει έναν «μη ρεαλιστικό» στόχο –λες και υπήρξε ποτέ διεκδίκηση που να την έβρισκαν… απαραίτητη ακόμη και αυτοί απ’ τους οποίους διεκδικείται κάτι, ας πούμε.
Αν μπορέσουν, εννοώ, να βρουν έστω και την παραμικρή «φιλοσοφικού» ή «κοινωνιολογικού» επιπέδου σκοπιμότητα την οποία να εξυπηρετεί αυτή η πολεμική, θα βοηθήσουν πολύ. Είναι, βλέπετε, ειδικά οι πολεμικές που ασκούνται για «μπανάλ» λόγους όσες έχουν άμεση χρεία κάποιας «υψηλόφρονης» ψευδεπίφασης, αλλά όσοι τις ασκούν δυσκολεύονται με τέτοια πράγματα…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τετάρτη, 9 Απρίλιος 2008
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ και ειμαι σίγουρος ότι θα νιώσετε κι εσείς όπως κι όλοι όσοι ημασταν εκεί τότε που
ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ !!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ 
