Λίγη ώρα μετά το τέλος του ντέρμπι Άεκ-γαύρου, πολλοί βρεθήκαμε στο φόρουμ και αρχίσαμε μια συζήτηση περί πρωταθλήματος. Οι περισσότεροι από εμάς (με πρώτο και καλύτερο εμένα) υπήρξαμε ιδιαίτερα απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι για τη συνέχεια, βάσει όσων και πάλι έγιναν.
Με το Μάνο, μάλιστα, γνωστό ως Cisse, διαφωνήσαμε αρκετά έντονα ως προς το άμεσο μέλλον. Εκείνος, αφού άκουσε τους περισσότερους από εμάς να βγάζουμε όλη τη γκρίνια μας και τον πεσιμισμό μας, προσπάθησε να μας πει ότι όλα εξαρτώνται από εμάς και ότι δε θα πρέπει να μας απασχολεί τι θα κάνουν οι απόγονοι.
Η αλήθεια είναι ότι χτες το βράδυ, αν με έπιανες από τη μύτη, θα έσκαγα. Σκεπτόμενος, όμως, πιο λογικά, σήμερα είμαι σε θέση να αναγνωρίζω τα όσα θετικά περιείχε η κουβέντα του Μάνου.
Φίλοι μου, όπως έχω πει πολλάκις, φέτος η χρονιά είναι οριακή. Παίρνουμε το πρωτάθλημα και αλλάζουμε επίπεδο, στέλνοντας ταυτόχρονα το Σωκράτη στο καναβάτσο και στα...χρέη του. Το χάνουμε και μπαίνουμε εμείς σε περιπέτειες, σώζοντας παράλληλα τον πράκτορα. Η ομάδα μας αντικειμενικά παίζει το ομορφότερο ποδόσφαιρο, αν και υπάρχουνε αρκετά πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν ακόμη. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να συμπαρασταθούμε με όλη μας την ψυχή, χωρίς γκρίνιες για το ποιος παίζει και σε ποια θέση. Κόντρα στον Άρη το διπλό ήρθε, γιατί ο κόσμος στήριζε μέχρι το '90, δίνοντας φτερά στους παίκτες.
Δε με νοιάζει τι θα γίνει στο ματς με την Άεκ. Με νοιάζει μόνο να δω την ομάδα να παλεύει σε όλα τα ματς, γιατί εμείς έχουμε 26 τελικούς ακόμη, όχι φιλικά, όπως οι άλλοι. Το υλικό υπάρχει, κόουτς καλό έχουμε και ο κόσμος διψάει για τίτλο.
Πάθος και στήριξη, λοιπόν, στην ομάδα, ακόμη κι όταν έρθουν οι πρώτες στραβές, γιατί ΜΟΝΟ έτσι θα κερδίσουμε και την παράγκα (τη γνωστή, όχι αυτή που ο ανεκδιήγητος Νικολακόπουτσος προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει)!

ΥΓ. Ο Μάνος, τελικά, μάλλον είχε δίκιο!