Την επιθυμία να πετύχει δύο γκολ στον Ολυμπιακό, ώστε να «αναπληρώσει» ότι δεν σκόραρε στο παιχνίδι του «Καραϊσκάκης», εκφράζει ο Τζιμπρίλ Σισέ σε συνέντευξη που παραχώρησε στο τεύχος του Μαρτίου στο περιοδικό «Status».

Ο επιθετικός του Παναθηναϊκού δηλώνει ότι τσαντίστηκε επειδή δεν παραβίασε την εστία των «ερυθρόλευκων» στον πρώτο γύρο και γι αυτό θέλει στο ΟΑΚΑ να το κάνει... εις διπλούν.

Παράλληλα, ο Σισέ τονίζει ότι ο Παναθηναϊκός δεν φοβάται κανένα, αναφέρεται στην εμπειρία της άφιξής του στην Ελλάδα και της υποδοχής του από χιλιάδες οπαδούς των «πράσινων», για το συμβόλαιό του, τον πρόεδρο Νικόλα Πατέρα, αλλά και τους προπονητές που είχε ως τώρα στην Παιανία.

Ο Σισέ αναφέρθηκε:

Στο ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά και τη μάχη για την κατάκτηση του τίτλου: «Στο πρώτο παιχνίδι στην έδρα τους, δεν σκόραρα και τσαντίστηκα. Δεν μου συμβαίνει συχνά. Στην Αγγλία και τη Γαλλία συνήθως πετύχαινα γκολ στα ντέρμπι. Μόνο εδώ δεν τα κατάφερα. Θέλω να σκοράρω δύο φορές στο ματς με τον Ολυμπιακό για να αναπληρώσω το γκολ που δεν έβαλα στον πρώτο γύρο. Αν στα παιχνίδια που απομένουν παίξουμε όπως μπορούμε, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν και θα είμαστε πρωταθλητές».

Στην αλλαγή προπονητή: «Ο κόσμος σταμάτησε να είναι πιεστικός όταν αλλάξαμε τεχνικό. Ο Τεν Κάτε ήθελε και αυτός να φέρει το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Ήταν ωραίος τύπος, μου άρεσε ο Χενκ. Ήταν αρκετά χαλαρός επειδή έχει δουλέψει σε μεγάλες ομάδες, όπως η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα. Όμως όταν έφτανε η ώρα για προπόνηση ή αγώνα, γινόταν αυστηρός και απαιτητικός. Και ο νέος τεχνικός μου αρέσει. Έχει διαφορετική νοοτροπία και βλέπει το ποδόσφαιρο από άλλη γωνία. Έχει και αυτός την ίδια σφοδρή επιθυμία να πάρουμε τον τίτλο».

Στο πώς ένοιωσε όταν είδε τους οπαδούς να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο κατά την άφιξή του: «Είμαι συνηθισμένος σε τέτοια πίεση. Και στη Λίβερπουλ ήμουν η πιο ακριβή μεταγραφή. Για να είμαι ειλικρινής όταν είδα το πλήθος, σάστισα. Είχαν μαζευτεί χιλιάδες άνθρωποι και σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να τα κάνω θάλασσα. Τα παιδιά μου και η γυναίκα μου φοβήθηκαν λιγάκι αλλά εμένα μου άρεσε η φάση».

Στη σχέση του με τον Νικόλα Πατέρα: «Ο Νικόλας Πατέρας είναι πρώτα από όλα πρόεδρος του Παναθηναϊκού και αφεντικό μου, αλλά τον θεωρώ και φίλο. Δεν θέλω να πάνε στράφι τα χρήματα που επένδυσε, δεν μου αρέσει να στεναχωρώ τους ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα».

Στο συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό: «Προς το παρόν, εδώ έχω ότι χρειάζομαι. Δεν σκέφτομαι να φύγω. Έχω τετραετές συμβόλαιο και σκοπεύω να το τιμήσω. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να φέρει η ζωή. Όμως αυτήν την ώρα νιώθω σαν το σπίτι μου και έχω υπέροχη σχέση με όλους. Με τον πρόεδρο, τους ανθρώπους της ομάδας, τους συμπαίκτες μου».

Στους σοβαρούς τραυματισμούς που είχε κατά στην καριέρα του: «Γεννήθηκα χωρίς φόβο μέσα μου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον θεό ή τη μητέρα μου. Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν πήγα στο Μουντιάλ ή το Euro για να περάσω μια δοκιμασία. Έσπασα το πόδι μου, αλλά δεν πέθανα. Τα παιδιά είναι υγιή, η οικογένειά μου πλήρης, οπότε ένιωθα ευλογημένος. Αν είσαι δυνατός πνευματικά, μπορείς να πετύχεις τα πάντα».

Σημειωτέον ότι ο Σισέ εξήγησε πως έκανε το τελευταίο τατουάζ με την σπαρτιάτικη περικεφαλαία ως αφιέρωση στην Ελλάδα και προανήγγειλε? πράσινα μαλλιά στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

- Η διαφορά σας με τον Ολυμπιακό - μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ- έχει πέσει στους δύο βαθμούς. Σε λιγότερο από είκοσι μέρες τον υποδέχεστε στο γήπεδό σας. Πιστεύεις ότι σε αυτό το ματς θα κριθούν όλα;
«Ναι. Στο πρώτο ματς, που παίξαμε στην έδρα τους, δεν σκόραρα και τσαντίστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που δεν σημείωσα γκολ σε ντέρμπι. Στη Γαλλία πάντοτε σκόραρα, στην Αγγλία, στο Λίβερπουλ - Εβερτον, έπαιξα μία φορά και πάλι σκόραρα. Στο Σάντερλαντ - Νιουκαστλ σκόραρα εντός και εκτός. Μόνο εδώ δεν τα κατάφερα. Θέλω να σκοράρω δυο φορές στο ματς με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, για να αναπληρώσω το γκολ που δεν έβαλα στον α' γύρο (γέλια). Και ασφαλώς θα νικήσουμε».

- Νιώθεις το ίδιο σίγουρος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος όπως και όταν είχατε ξεφύγει με οκτώ βαθμούς;
«Έτσι νιώθω, και ξέρεις γιατί; Διότι, αν εμείς, στα παιχνίδια που απομένουν μέχρι να λήξει το πρωτάθλημα, παίξουμε όπως μπορούμε, εννοώ βάσει της ποιότητας και του ταλέντου που διαθέτει η ομάδα, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν και θα είμαστε εμείς οι πρωταθλητές».

- Εσύ πάντως μέχρι στιγμής κάνεις μία υπέροχη σεζόν. Περίμενες στ' αλήθεια ότι η χρονιά θα πήγαινε τόσο καλά;
«Ασφαλώς και το περίμενα. Ξέρω την ποιότητά μου και την ικανότητά μου να σκοράρω. Από την αρχή που ήρθα στον Παναθηναικό είχα ένα καλό προαίσθημα. Ο ερχομός μου στην Ελλάδα ήταν για μένα μία πρόκληση καριέρας. Να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου, όχι μόνο σε επίπεδο καθημερινότητας αλλά και στο ποδόσφαιρο. Η παρουσία μου στον Παναθηναϊκό για κάποιους ίσως να είναι έκπληξη, αλλά όχι για εμένα».

- Η αλλαγή προπονητή σας έδωσε περισσότερο οξυγόνο; Η εξέδρα ασκούσε μεγάλη πίεση στον Τεν Κάτε...
«Εγώ θα έλεγα ότι ίσως μας έδωσε λίγο χώρο να αναπνεύσουμε, αφού μετά την αλλαγή προπονητή ο κόσμος σταμάτησε να είναι τόσο πιεστικός. Οι φίλαθλοι αναγνωρίζουν πλέον πως ελέγχουμε εμείς την κορυφή στο πρωτάθλημα και αν παίζουμε σοβαρά δεν υπάρχει ομάδα να μας κερδίσει. Αυτό, βεβαίως, δεν εννοώ ότι έγινε λόγω της αλλαγής. Ο Χενκ (Τεν Κάτε) ήθελε κι αυτός να ξαναφέρει το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Ήταν ωραίος τύπος, εμένα μου άρεσε ο Χενκ. Αλλά και ο νέος προπονητής μας μου αρέσει. Έχει διαφορετική νοοτροπία και βλέπει το ποδόσφαιρο από άλλη γωνία. Είναι παθιασμένος, έπαιξε για τον Παναθηναϊκό, ξέρει τα αποδυτήρια και είναι πολύ καλός άνθρωπος».

- Ο Τεν Κάτε έμοιαζε πιο χαλαρός...
«Είναι επειδή, έχοντας βρεθεί σε σπουδαίους συλλόγους, όπως η Μπαρτσελόνα και η Τσέλσι, ήταν συνηθισμένος στην πίεση. Ωστόσο, όταν έφτανε η ώρα της προπόνησης ή του αγώνα ήταν πολύ αυστηρός μαζί μας και απαιτητικός ως προς το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα μέσα στο γήπεδο. Ο σημερινός προπονητής μας έχει την ίδια ακριβώς, σφοδρή, επιθυμία να στεφθούμε πρωταθλητές. Να κάνουμε αυτά που πρέπει στο γήπεδο».

- Σου έχει ξανατύχει αλλαγή προπονητή στα μέσα της χρονιάς;
«Ασφαλώς. Με την Μαρσέιγ. Ήμασταν τελευταίοι και όταν άλλαξε ο προπονητής τερματίσαμε δεύτεροι. Ήταν ευεργετική εκείνη η αλλαγή».

- Είσαι η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το αισθάνεσαι αυτό κάπως σαν «βάρος»;
«Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους πίεση. Οταν πήγα στην Λίβερπουλ ήμουν η μεγαλύτερη μεταγραφή της. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Ελλάδα και είδα τον κόσμο στο αεροδρόμιο, σάστισα. 'Κοίτα μην τα κάνεις θάλασσα', είπα μέσα μου. Είχαν μαζευτεί για εμένα χιλιάδες άνθρωποι. Τα παιδιά μου φοβήθηκαν λίγο, η γυναίκα μου άσε καλύτερα (γέλια). Ομολογώ πάντως πως μου άρεσε όλη αυτή η φάση. Κι εγώ είμαι έτσι. Θέλω να δίνομαι 100%, να μην αφήνω τίποτε για την άλλη μέρα. Είμαι παθιασμένος με ό,τι κάνω και μου αρέσει το ότι και οι φίλαθλοί μας είναι το ίδιο παθιασμένοι».

- Από την άφιξή σου ήδη ανέπτυξες στενή σχέση με τον πρόεδρο, τον Νικόλα Πατέρα. Νιώθεις κάποιου είδους υποχρέωση απέναντί του;
«Δεν πρόκειται για υποχρέωση. Ξέρεις πώς το βλέπω εγώ; Επειδή καταλαβαίνω πως το ποδόσφαιρο είναι σαν τις επιχειρήσεις, δεν θέλω να νιώθει ότι έχασε τα λεφτά του από την επένδυση που αποφάσισε να κάνει σε μένα. Ο Νικόλας Πατέρας είναι πρώτα πρόεδρος του Παναθηναϊκού, το αφεντικό μου, αλλά τον θεωρώ και φίλο. Δεν θέλω με τίποτε να τα θαλασσώσω, να πάνε στράφι τόσα λεφτά που έδωσε. Δεν μου αρέσει να στενοχωρώ όσους έχουν επενδύσει σε μένα».

- Θα ολοκληρώσεις το συμβόλαιό σου με τον Παναθηναϊκό ή θα επιστρέψεις νωρίτερα σε κάποιο μεγάλο πρωτάθλημα; Είναι κάτι που το έχεις σκεφτεί;
«Κοίτα, προς το παρόν εδώ έχω ό,τι χρειάζομαι. Μπορεί να χάσαμε την πρόκριση στους ομίλους του Champions League, παίξαμε όμως στο Europa League. Κι αυτός ευρωπαϊκός θεσμός είναι, οπότε όλα καλά. Την επόμενη σεζόν, αν είμαστε πρωταθλητές, θα προκριθούμε απ' ευθείας στη φάση των γκρουπ του Champions League. Για την ώρα λοιπόν δεν σκέφτομαι να φύγω. Έχω υπογράψει τετραετές συμβόλαιο και σκοπεύω να το τιμήσω. Κανείς όμως δεν ξέρει τι μπορεί να φέρει η ζωή. Αυτή τη στιγμή νιώθω πολύ καλά εδώ, έχω υπέροχη σχέση με όλους. Με τον πρόεδρο, το επιτελείο της ομάδας, τους συμπαίκτες μου... Νιώθω σαν στο σπίτι μου».

- Είναι κάτι που φαίνεται ακόμα και από την τηλεόραση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Και που, φαντάζομαι, σε βοηθάει να βγάζεις κάθε φορά αυτή την τεράστια αυτοπεποίθηση που σε χαρακτηρίζει στο χορτάρι...
«Πάντα ήμουν έτσι. Κάποιοι, βεβαίως, το εκλαμβάνουν ως έπαρση, αλλά κάνουν λάθος. Είναι μια αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το ότι κάθε λεπτό ξέρω πως μπορώ να σκοράρω».

- Πολλές φορές αλλάζεις παπούτσια στο ημίχρονο ενός αγώνα. Γιατί το κάνεις αυτό;
«Αν δεν σκοράρω στα πρώτα 45 λεπτά, τα αλλάζω για να αλλάξει το γούρι. Έχω πετάξει πολλά ζευγάρια παπούτσια στα σκουπίδια επειδή με αυτά έχασα απίστευτες ευκαιρίες. Αν όμως σκοράρω, συνεχίζω να φοράω τα ίδια. Γενικώς είμαι προληπτικός. Αν κάνω κάτι και μου πάνε όλα καλά, δεν αλλάζω με τίποτε αυτή τη συνήθεια. Δεν θα σου πω τι άλλο κάνω, γιατί είναι προσωπικά. Τις φορές που τραυματίστηκα, έβαλα φωτιά στα παπούτσια που φόραγα. Μπορεί πολλοί να το θεωρήσουν χαζό από μέρους μου, αυτή όμως είναι η άποψή μου».

- Όταν σκοράρεις χαιρετάς στρατιωτικά. Πώς προέκυψε αυτός ο πανηγυρισμός;
«Είναι κάτι που κάναμε με τον Σάμιουελ Ετό, αλλά το είχα ξεχάσει. Κάποια στιγμή τον είδα στην τηλεόραση να πανηγυρίζει έτσι ένα γκολ και το ξαναθυμήθηκα. Έκτοτε το ξανάρχισα κι εγώ. Παλιότερα έκανα ανάποδη τούμπα ή χόρευα τρελούς χορούς».

- Χτυπάς πλέον και την πόρτα της εθνικής Γαλλίας. Είναι τεράστιο το δέλεαρ της συμμετοχής σου στο Μουντιάλ...
«Με την εθνική Γαλλίας νιώθω ότι έχω αφήσει δουλειές στην μέση, λόγω τραυματισμών. Κάθε φορά που ήταν να παίξει σε μεγάλη διοργάνωση, εγώ την έχανα. Νομίζω όμως ότι τώρα έχει έρθει η ώρα, θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να παίξω στο Μουντιάλ. Ξέρω ότι υπάρχουν παίκτες που έχουν πλεονέκτημα απέναντί μου, ότι είμαι αουτσαϊντερ στην κούρσα για μία θέση στο ρόστερ της ομάδας. Όμως δεν νιώθω πίεση, σύντομα θα δούμε τι θα γίνει».

- Πόσο δύσκολο ήταν να επιστρέψεις στα γήπεδα μετά από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς;
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν δύσκολο. Κάποιοι μου λένε 'θα πρέπει να δυσκολεύτηκες πολύ. Όχι αν είσαι γεννημένος όπως εγώ', τους απαντάω. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το πώς με έφερε στον κόσμο η μητέρα μου ή αν είναι χάρισμα από τον Θεό, αλλά γεννήθηκα χωρίς φόβο μέσα μου. Πιστεύω πως όλα στη ζωή γίνονται για κάποιον λόγο. Θέλω να πω, ίσως δεν ήταν γραφτό να πάω σε εκείνο το Μουντιάλ ή σε εκείνο το Euro και για αυτό να ήμουν τραυματίας. Για να περάσω μία δοκιμασία. Έσπασα το πόδι μου, αλλά δεν πέθανα. Δεν ήμουν νεκρός. Τα παιδιά μου ήταν υγιή, η οικογένειά μου υγιής, οπότε και πάλι ένιωθα ευλογημένος. Οι γιατροί έλεγαν ότι μπορεί να μείνω έξω ένα ή δύο χρόνια, εγώ όμως επέστρεψα στα γήπεδα μέσα σε πέντε μήνες. Αν είσαι δυνατός πνευματικά, τότε μπορείς να κάνεις τα πάντα».

- Είχες σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο την ώρα του τραυματισμού σου;
«Να σου πω κάτι, φίλε μου; Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να παίξω. Εννοώ, παρότι μόλις είχα τραυματιστεί, πνευματικά ήμουν ήδη στη φάση της αποκατάστασης. Είχα μόνο θετικές σκέψεις. Δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό τι θα συμβεί στο μέλλον, αν θα ξαναγίνω το ίδιο καλός».

- Έχεις μάθει από μικρός να διαχειρίζεσαι τα δύσκολα...
«Ναι, δεν το κρύβω, τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν δύο ετών, η μητέρα μου μεγάλωσε επτά παιδιά μόνη της. Ήταν ζόρικες, σκληρές εποχές, όμως τα καταφέραμε».

- Ήταν μεγάλο μάθημα ζωής για σένα. Σου άφησε κάτι όλο αυτό;
«Έναν τεράστιο σεβασμό απέναντι στις γυναίκες. Που οφείλεται στα όσα έκανε η μητέρα μου, στις θυσίες της, για να μας μεγαλώσει. Το μεγαλείο ψυχής αλλά και τη δύναμη που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια. Της συνέβησαν πολλά άσχημα πράγματα, αλλά κάθε φορά προσπαθούσε να αναλύσει την κάθε κατάσταση, να βρει την λύση και πάντοτε τα κατάφερνε. Έτσι ακριβώς λειτουργώ κι εγώ και ευγνωμονώ κάθε μέρα την μητέρα μου γι' αυτό. Σίγουρα έχω τα δικά της γονίδια».

- Όλο αυτό με εσένα και τα τατουάζ είναι μοναδικό. Πότε ξεκίνησες τη… συλλογή σου;
«Όταν ήμουν 17 ετών. Βλέπω τα τατουάζ ως μία μορφή έκφρασης, αλλά και τέχνης. Έχω δικό μου σχεδιαστή, ο οποίος έρχεται από τη Γαλλία όπου κι αν βρίσκομαι. Για παράδειγμα, μέχρι πρόσφατα ήταν εδώ για να προσθέσει μερικές λεπτομέρειες στα φτερά που έχω χτυπήσει στην πλάτη και να μου κάνει μια περικεφαλαία Σπαρτιάτη πολεμιστή στη δεξιά μου γάμπα. Δεν την έχει τελειώσει ακόμα. Θα την τελειοποιήσει στην επόμενή του επίσκεψη».

- Η περικεφαλαία συμβολίζει κάτι για την παρουσία σου στην Ελλάδα;
«Και ναι και όχι. Εννοώ, με απασχολούσε έντονα πάρα πολύ καιρό, αλλά, εντελώς συμπτωματικά, αξιώθηκα να την κάνω μόλις βρέθηκα εδώ. Οπότε ναι, θα μπορούσα να το χαρακτήριζα και ως μία αφιέρωση στην αγαπημένη μου Ελλάδα».

- Πάντοτε έχεις να προτείνεις κάτι διαφορετικό σε ό,τι αφορά στο στυλ. Ξεκινώντας από τον τρόπο που βάφεις τα μαλλιά σου. Αλήθεια, πώς αποφασίζεις για το χρώμα;
«Χμμμ. Εξαρτάται από τη διάθεσή μου. Σύντομα πάντως θα τα βάψω πράσινα».

- Όταν κατακτήσετε το πρωτάθλημα;
«Όχι, όχι πριν από αυτό (γέλια). Ίσως πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τον Μάρτιο».

- Βλέποντας την γκαρνταρόμπα σου οι περισσότεροι σκέφτονται σίγουρα ότι είσαι συνεχώς στα μαγαζιά...
«Ψωνίζω αρκετά, είναι αλήθεια, όχι όμως συνεχώς. Στην ντουλάπα μου υπάρχουν ρούχα που είχα αγοράσει πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια και δεν τα φόρεσα τότε, που υποτίθεται πως ήταν πολύ μπροστά. Κυκλοφορώ σήμερα με αυτά και όλοι νομίζουν ότι ακολουθώ τη μόδα».

- Ενώ μάλλον η μόδα σε ακολουθεί...
«Δεν θέλω να πω αυτό. Μιλάμε απλώς για ρούχα πέντε ετών».

- Και το ντύσιμό σου, προφανώς, είναι θέμα διάθεσης.
«Πάντα! Αν είμαι σε μεγάλα κέφια, για παράδειγμα, φοράω πολύ έντονα χρώματα ή ένα σκισμένο τζιν. Αν πάλι δεν είμαι στα καλύτερά μου και θέλω να περάσω απαρατήρητος, διαλέγω σκούρα χρώματα».

- Κοιτάς τις φίρμες όταν αγοράζεις κάτι;
«Οχι πια. Αν μου αρέσει, ας πούμε, ένα απλό τζιν θα πάω να το αγοράσω. Δεν με ενδιαφέρει το να είναι επώνυμο, αλλά το να μου αρέσει και να μου πηγαίνει».

- Είναι γνωστό ότι αγαπάς πολύ και τη μουσική...
«Μετά το ποδόσφαιρο, είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου. Μεγαλώσαμε με μουσική, η μητέρα μου άκουγε συνεχώς στο σπίτι. Κυρίως αφρικάνικη αλλά και ακούσματα της εποχής. Εδώ και πέντε- έξι χρόνια ακούω hip hop. Πριν άκουγα περισσότερο house, electro -όχι trans και techno γιατί είναι πολύ δυνατή μουσική για μένα-, μετά house, tribal, afro beats. Τώρα προσπαθώ να τα συνδυάζω όλα. Κάποια στιγμή είχα βγάλει και μία συλλογή, ως DJ, και θα ακολουθήσει ακόμα μια στη Γαλλία μαζί με τον φίλο μου, DJ Abdel. Μάλλον θα είναι έτοιμη πριν από το καλοκαίρι».

- Ο μεγαλύτερος μύθος γύρω από σένα ωστόσο έχει να κάνει με τα αυτοκίνητα. Πόσα έχεις τελικά;
«Δεν τα μετράω (γέλια). Είναι όμως αρκετά! Κάποια τα έχω φέρει εδώ, δυστυχώς όμως το γκαράζ στο σπίτι μου δεν τα χωράει όλα».

- Όποιο εξωτικό αυτοκίνητο πάντως κυκλοφορεί στην παραλιακή ξέρουμε ότι είναι δικό σου! Φροντίζεις κάθε ένα τους να έχει κάτι από σένα;
«Οπωσδήποτε. Όταν αγοράζω ένα αυτοκίνητο το γδύνω και το ξαναντύνω όπως θέλω εγώ. Δεν κάνω επεμβάσεις στον κινητήρα, εννοώ αυτό δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα αλλά με το στυλ. Θέλω τα αυτοκίνητά μου να έχουν ωραίο χρώμα, σικάτο σαλόνι, εντυπωσιακές ζάντες...».

- Ποιες είναι οι τελευταίες προσθήκες στον στόλο;
«Ένα Cadillac Escalade (σ.σ.: χρωμιωμένο από την κορυφή μέχρι τα... νύχια) και ένα Dodge Challenger».

- Το αμάξι των ονείρων σου;
«Φυσικά και υπάρχει. Μόνο που πλέον δεν αποτελεί όνειρο γιατί φρόντισα να το κάνω πραγματικότητα. Είναι η Rolls Royce Phantom, που απέκτησα πρόσφατα».

- Όσοι σε γνωρίζουν εκτός γηπέδου, λένε ότι δεν έχεις καμία σχέση με τον παθιασμένο τύπο που βλέπουμε να σκοράρει σχεδόν κάθε Κυριακή.
«Συμφωνώ κι εγώ μαζί τους. Αλλιώς συμπεριφέρομαι στο γήπεδο και αλλιώς έξω από αυτό. Είναι απλά τα πράγματα: Κάποιος με πληρώνει για να έχω την πιο όμορφη δουλειά στον πλανήτη κι εγώ στον τόπο που ασκώ αυτή τη δουλειά πρέπει -και πίστεψε με το κάνω- να την παίρνω πολύ στα σοβαρά. Έχω ένα πολύ μεγάλο συμβόλαιο και οι άνθρωποι που με έφεραν εδώ επένδυσαν για την απόκτησή μου. Γι' αυτό κι εγώ δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου σε κάθε προπόνηση και σε κάθε ματς. Παίζω για να σκοράρω, να κερδίζω τίτλους και να είμαι ο καλύτερος. Και για να είσαι ο καλύτερος δεν γίνεται να μην είσαι σοβαρός».

- Κάποιες φορές πάντως δείχνεις πολύ επιθετικός στο γήπεδο...
«Ναι, κάποιοι μου λένε 'δεν χαμογελάς καθόλου'. Στον αγωνιστικό χώρο όμως δεν βρίσκομαι για να χαμογελάω, αλλά για να βάζω γκολ. Παίζω ποδόσφαιρο, είναι η δουλειά μου. Εσύ όταν είσαι στο γραφείο, χαμογελάς; Όχι βέβαια, γιατί έχεις μία δουλειά να κάνεις. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Για 90 λεπτά παίζω σοβαρά και παθιασμένα. Τα χαμόγελα μετά, όταν είμαι με την οικογένειά μου».

- Τι σημαίνει για σένα η οικογένεια;
«Τα πάντα! Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, είναι το καύσιμό μου στη ζωή και στη δουλειά μου, για αυτήν θέλω να συνεχίζω να παίζω, να είμαι συνεχώς στο μάξιμουμ της απόδοσής μου. Προ ημερών η γυναίκα μου, η Τζουντ, έφερε στον κόσμο το τρίτο μας παιδί. Αυτή την εποχή είναι δύσκολα τα πράγματα, βρίσκονται στην Αγγλία και πρέπει να ταξιδεύουμε πολύ για να βλεπόμαστε. Είτε να πηγαίνω εγώ εκεί, όποτε το επιτρέπει ο χρόνος μου, είτε να έρχονται εκείνοι εδώ. Είναι μία θυσία στην οποία πρέπει να υποβληθούμε».

- Η οικογένειά σου πώς βλέπει την Ελλάδα;
«Την λατρεύουν, κάθε φορά που έρχονται όλο και περισσότερο. Ειδικά ο γιος μου, είναι ξετρελαμένος. Του αρέσει ο ήλιος, να βρίσκεται έξω, να περπατά στην αμμουδιά...».

- Εσένα τι σου αρέσει περισσότερο εδώ;
«Πρώτα απ' όλα ο καιρός. Και μετά ο κόσμος. Οι Έλληνες είστε τελικά ωραίοι τύποι. Φιλικοί, ζεστοί και φιλόξενοι. Όμως ο καιρός είναι το κάτι άλλο. Έφυγα κάποια στιγμή να πάω στην Αγγλία για μία μέρα. Εδώ είχε 18-20 βαθμούς, φτάνω στην Αγγλία και χιόνιζε με μείον 10. Ο καιρός στην Ελλάδα δίνει μία τρομερή ποιότητα στην καθημερινότητά σου».

- Πώς βλέπεις την ζωή σου μετά το ποδόσφαιρο; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;
«Και ναι και όχι, δεν ξέρω. Ίσως να παραμείνω στο χώρο, όχι με τα τετριμμένα όμως, να γίνω, ας πούμε, ατζέντης παικτών, αλλά για να κάνω κάτι καινούργιο, κάτι πιο δημιουργικό και ενθουσιώδες. Το ψάχνω ακόμα, για να είμαι ειλικρινής. Από εκεί και πέρα, η μουσική σίγουρα θα παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου μετά την μπάλα. Όπως και η μόδα».

- Ασχολείσαι και με την παραγωγή κρασιού...
«Ναι, έχω δικούς μου αμπελώνες στο Σεντ Εμιλιόν και παράγω κόκκινο κρασί. Όσοι το έχουν δοκιμάσει μου είπαν ότι τους άρεσε. Εγώ δεν έχω γνώμη, γιατί δεν πίνω αλκοόλ».

- Εννοείς, καθόλου; Ούτε μια στο τόσο;
«Ναι, καθόλου! Μόνο νερό, αναψυκτικά και χυμούς. Οπότε αν σου πει κανείς ότι με είδε μεθυσμένο, να ξέρεις ότι σου λέει μ...(γέλια)».

- Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;
«Ο Ζινεντίν Ζιντάν. Τι παίκτης Θεέ μου! Έμοιαζε τόσο εύκολο το ποδόσφαιρο γι' αυτόν. Παίζαμε όλοι μπάλα, μοιραζόμασταν τον ίδιο αγωνιστικό χώρο, αλλά εκείνος έβλεπε πράγματα μέσα στο γήπεδο που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών! Μια πραγματική ιδιοφυΐα!».

- Πιστεύεις στην μοίρα;
«Ναι, πιστεύω πως γεννήθηκα για να παίξω ποδόσφαιρο, ήταν το πεπρωμένο μου. Έσπασα δύο πόδια, επέστρεψα και συνεχίζω στο υψηλότερο επίπεδο. Κάποια στιγμή ήταν γραφτό να παίξω στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό. Ο Θεός με έστειλε στην Ελλάδα για κάποιον λόγο».

- Τους λίγους μήνες που είσαι εδώ πρόλαβες ήδη να δείξεις και το φιλάνθρωπο πρόσωπό σου...
«Θεωρώ πολύ σημαντικό το να δίνεις, με οποιονδήποτε τρόπο, στην κοινωνία. Δεν μπορώ να βοηθήσω τους πάντες, ούτε να αλλάξω τον κόσμο, προσπαθώ όμως να δίνω όσο μπορώ περισσότερα. Είτε μιλάμε για παιδιά είτε για οργανώσεις που βοηθούν κακοποιημένες γυναίκες, όπως είναι η W.I.N που έχει πολύ σημαντικό έργο στην Ελλάδα. Είμαι τυχερός και υγιής και πρέπει να δώσω σε εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί. Είναι για μένα υποχρέωση μαζί και ευχαρίστηση».

Πηγη: tanea.gr