Ο Παναθηναϊκός παραπαίει αγωνιστικά και ο Γιάσμινκο Βέλιτς καταγράφει στο blog του χωρίς φόβο και πάθος τι φταίει! Το... ανισόρροπο ρόστερ και οι λανθασμένες ποδοσφαιρικές αντιλήψεις...

O Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που δύσκολα ξεφεύγει από το σημείο εκκίνησης. Και το σημείο εκκίνησης περίπου, κατά την άποψή μου, ήταν ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε με τη Ρουμπίν Καζάν. Δηλαδή η βάση (απλώς η βάση!) για την εικόνα μιας σοβαρής και ανταγωνιστικής ομάδας που θέλει να παίζει σύγχρονο, ισορροπημένο ποδόσφαιρο, έχοντας το πάνω χέρι στο μεγαλύτερο ποσοστό παιχνιδιών, όπως επιβάλλεται για τον Παναθηναϊκό να έχει. Αυτή είναι η βάση, όχι η τελική εικόνα.Η αναφορά μου στο παιχνίδι με τη Ρουμπίν είχε τίτλο «Πιο ομάδα από ποτέ εφέτος». Δεν περιέγραφε το «τελικό προϊόν» που θα έπρεπε να έχει το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού (αν και η φράση «τελικό προϊόν» δεν είναι δόκιμη, διότι η εξέλιξη μιας ομάδας δεν σταματά ποτέ). Περισσότερο ήθελα να τονίσω πόσο λίγο παραγωγικό ποδόσφαιρο έχει παρουσιάσει εφέτος ως τώρα ο Παναθηναϊκός και ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι μόλις είχε πιάσει τη βάση. Γιατί η βάση του σύγχρονου, αποτελεσματικού, θεαματικού, καλού ποδοσφαίρου που επιβάλλεται να έχει ως στόχο ο Παναθηναϊκός, αποτελείται από τα εξής στοιχεία: 1. Στοιχειωδώς καλή αμυντική οργάνωση, 2. Συνοχή και ισορροπία γραμμών, 3. Ομαδικό πνεύμα, πνεύμα αυτοθυσίας, 4. Ανταγωνιστικότητα και σε γενικές γραμμές εφαρμογή τού «θέλω να νικήσω, αλλά αν δεν μπορώ, θα κάνω τα πάντα για να μη χάσω». Παίζοντας καλά και σωστά. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Και όχι δήθεν επιθετικά, μετρώντας 3-4 συμπτωματικές ή μη ευκαιρίες, κερδίζοντας τα ματς του μη ανταγωνιστικού ελληνικού πρωταθλήματος κουτσά-στραβά, με τους αντιπάλους να προσεγγίζουν την περιοχή του όποτε και όπως θέλουν.Γιατί ύστερα από 2,5 χρόνια επενδύσεων, μεταγραφών, αφίξεων και αποχωρήσεων ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται να πιάσει τη βάση, είναι μια πονεμένη ιστορία. Τη βάση που προτού ξεκινήσει η νέα εποχή, η περίοδος της πολυμετοχικότητας, είχε πιάσει και προσπεράσει για τα καλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Όμως αυτό δεν είναι η ουσία του σημερινού σχολίου μου…Έχει πολύ μακρύ δρόμο μπροστά του ο Παναθηναϊκός, έτσι ώστε να ανταποκριθεί σε ικανοποιητικό βαθμό στις απαιτήσεις που επιβάλλεται να έχει από τον εαυτό του, την εικόνα που πρέπει να έχει η ομάδα του δικού του βεληνεκούς, της δικής του ιστορίας και παράδοσης. Και, φυσικά, των δικών του μεγάλων επενδύσεων της τελευταίας τριετίας. Δηλαδή να παίζει καλό, σωστό, ισορροπημένο και «διεκδικητικό» ποδόσφαιρο, κάτι που το επιβάλλουν η θέση που κατέχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι επιτυχίες του στην Ευρώπη, η ποδοσφαιρική κουλτούρα και φιλοσοφία που πρέπει να ακολουθήσει.Για μένα προσωπικά, αυτό είναι το μόνο που υπάρχει ως στόχος κάθε ομάδας! Καλό και ισορροπημένο ποδόσφαιρο που την οδηγεί στις νίκες και τις διακρίσεις που επιθυμεί. Ούτε «αμυντικό ποδόσφαιρο» ούτε «επιθετικό ποδόσφαιρο»… έτσι γενικώς σαν επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Αυτό το ποδόσφαιρο, το σωστό, το μοντέρνο, είναι το μοναδικό που μπορεί να σε οδηγήσει στα απαραίτητα επίπεδα ανταγωνισμού, στο να ανεβάζεις διαρκώς τον πήχη και όχι να τον κατεβάζεις, χωρίς να γίνεται αντιληπτό από όλους.Ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε ότι θέλει να παίζει τέτοιου είδους ποδόσφαιρο, ούτε από μακριά! Και δεν ξέρω αν στοχεύει και σε αυτό το ποδόσφαιρο και στην πραγματικότητα αν μπορεί να το κάνει κιόλας. Πολλές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι η αντίληψη που υπάρχει είναι πως οι μισοί παίκτες στο γήπεδο έχουν μπει για να αμύνονται και οι μισοί για να επιτίθενται. Γιατί μέχρι τώρα, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε ότι μπορεί να παίζει προς τις δύο κατευθύνσεις, ισορροπημένα πίσω και μπρος, συν το ενδιάμεσο στάδιο, δηλαδή τη μετάβαση από την αμυντική στην επιθετική φάση και το αντίστροφο. Δεν έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει σωστά πολλά πράγματα μαζί, ταυτόχρονα σε μια ροή που έχει ένα δυνατό, γρήγορο, καλό παιχνίδι. Τώρα που το σκέφτομαι, όταν ακούς «αυστηρός προπονητής, δύσκολες οι σχέσεις του με τους παίκτες, τους κουράζει πολύ, είναι απαιτητικός», είναι επειδή ακριβώς αυτά τα πράγματα και κάποια άλλα ζητά καθημερινά. Μα πώς θα παίξεις απαιτητικά αν δεν προπονηθείς απαιτητικά και σου λείπουν και τα απαραίτητα ποδοσφαιρικά στοιχεία; Και σε τελική ανάλυση, εμείς εδώ στην Ελλάδα το Κατάρ θέλουμε να ανταγωνιστούμε στην ποδοσφαιρική λογική; (συχνά έχουμε και τους ίδιους στόχους στις μεταγραφές…) Και μετά αναρωτιόμαστε πώς το ένα, πώς το άλλο, γιατί πήγε έτσι η ομάδα στο τάδε ματς… Τέλος πάντων!
Αντιθέτως, αυτό που δείχνει ο Παναθηναϊκός είναι πως αν αμύνεται σχετικά καλά και σωστά, δυσκολεύεται να δημιουργήσει, να κάνει ευκαιρίες, να επιτεθεί γενικώς. Αν, πάλι, προσπαθήσει να δημιουργήσει (ιδιαίτερα προβληματικός εφέτος σε αυτόν τον τομέα) αυτό προκύπτει από ένα άναρχο, ατομικό και ανοργάνωτο τρόπο παιχνιδιού, που προκαλεί αρκετά προβλήματα στην αμυντική λειτουργία. Είναι σαν το πάπλωμα που δεν σου φτάνει ποτέ. Σκεπάζεσαι από τη μια πλευρά, και από την άλλη; Και όσο περισσότερο κρύο κάνει, τόσο πιο πολύ κρυώνεις. Δηλαδή, όσο καλύτερος είναι ο αντίπαλος, τόσο πιο φανερά γίνονται τα προβλήματα. Λίγα είναι τα ματς με αυξημένες απαιτήσεις που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κερδίσει, όχι μόνο εφέτος. Και αν δεν κάνω λάθος, δεν θυμάμαι κανένα τέτοιο (εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα τα δύο ματς με τη Ρόμα) όχι μόνο εφέτος αλλά και πέρυσι. Να νικήσει, δηλαδή, σε ένα δύσκολο και απαιτητικό ματς με έναν σίγουρο και επιβλητικό τρόπο, με ανωτερότητα που δεν αφήνει περιθώρια στον αντίπαλο. Γιατί είναι έτσι; Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί λόγοι. Βασικότερος όλων ίσως η ποδοσφαιρική αντίληψη που οδήγησε στη δημιουργία τα τελευταία 2,5 χρόνια (συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου καλοκαιριού) ενός ρόστερ εντελώς λανθασμένα και ανισόρροπα. Τους υπόλοιπους λόγους ας τους ψάξουν οι αρμόδιοι. Είναι αρκετά πεπειραμένοι και έμπειροι, μπορούν να βρουν τις λύσεις. Αλλά τουλάχιστον, ας αρχίσουν να επανεξετάζουν τις ποδοσφαιρικές αντιλήψεις τους! Εμείς απλώς επισημάναμε ότι στο παιχνίδι με τη Ρουμπίν ο Παναθηναϊκός ίσα που έπιασε τη βάση του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Στο χέρι τους, όμως, είναι να προχωρήσουν πιο πέρα, με συνέπεια, με σταθερά βήματα και με διάρκεια. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, ας το αποφασίσουν και ας παραμείνουν εκεί, στο σημείο εκκίνησης. Στη βάση. Όχι ένα βήμα μπρος και δύο πίσω…Και ας αρχίσουν από το ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ κιόλας, για να μη γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα!