Στον Παναθηναϊκό (τουλάχιστον) την τελευταία 15ετία επικράτησε η λογική που λέει ότι «ο εχθρός είναι εντός». Μάλιστα, με το πέρασμα των χρόνων η εσωστρέφεια, η φαγωμάρα και οι κατά καιρούς ενδοπαναθηναϊκές κόντρες οδήγησαν σε πλήρη αποπροσανατολισμό της Παναθηναϊκής κοινής γνώμης που κυριολεκτικά έχασε τον μπούσουλα. Αναλογιστείτε μόνο τις καταστάσεις που ζούμε στην ομάδα τα τελευταία χρόνια και θα αντιληφθείτε πόσο πολύ έχει χάσει την μπάλα ο απλός οπαδός του Τριφυλλιού.
Παναθηναϊκοί χωρισμένοι στα δύο, στα τρία ή ακόμη και στα τέσσερα, τα βάζουν με Παναθηναϊκούς. Παναθηναϊκοί βρίζουν Παναθηναϊκούς. Παναθηναϊκοί την πέφτουν σε Παναθηναϊκούς. Παναθηναϊκοί, γενικώς και αορίστως, τρώγονται με Παναθηναϊκούς και πάει λέγοντας σε μια κατάσταση αρρωστημένη, ανεξέλεγκτη, δίχως αρχή και τέλος. Και για να μην παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω ότι αναφέρομαι σε όλες τις τάσεις...
Προφανώς όλα άρχισαν από την υποβόσκουσα και επί δεκαετίες κόντρα (αλλά σχεδόν ποτέ επίσημα δεδηλωμένη) της οικογένειας Βαρδινογιάννη με την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Και για να μη λησμονούμε το παρελθόν (ακόμη και το πρόσφατο), υπενθυμίζω ότι στο ξεκίνημα της ΠΕΚ και πριν από το συλλαλητήριο, ο Ανδρέας Βγενόπουλος είχε συνοδοιπόρους τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο (άλλο που στην πορεία τα έσπασαν), όπως επίσης και πολλούς άλλους επιφανείς Παναθηναϊκούς. Την ίδια ώρα, ο Νικόλας Πατέρας εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως φίλος και συμπαίκτης του Γιάννη Βαρδινογιάννη και λίγο αργότερα ως… ειρηνευτική δύναμη προκειμένου να προχωρήσει αρμονικά το πολυμετοχικό σχήμα (άλλο που στη συνέχεια και αυτοί τα έσπασαν).
Αργότερα, οι συμμαχίες και οι συσχετισμοί δυνάμεων άλλαξαν δραματικά. Ο Βαρδινογιάννης συμπορεύτηκε πλήρως με τους Γιαννακόπουλους και ο Βγενόπουλος με τον Πατέρα. Πάντως, στο ξεκίνημα της πολυμετοχικότητας και περίπου στα μέσα της πορείας, άπαντες δήλωναν καλοί συμπαίκτες και έκαναν λόγο για τον «ενιαίο και αδιαίρετο Παναθηναϊκό», αλλά έπειτα από πολλά και διάφορα επεισόδια επήλθε η (οριστική
ρήξη. Από κοντά σε όλα αυτά, βεβαίως, βρισκόταν και ο οπαδικός πράσινος Τύπος…
Επίσης για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά τα χρόνια κυνηγήθηκαν (ευθέως και πλαγίως) με διάφορους τρόπους οπαδοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι, ακόμη και παίκτες, γιατί υποστήριζαν τη μία ή την άλλη πλευρά. Θεωρούσαν οι αντι-Βαρδινογιαννικοί ότι είσαι του Βαρδινογιάννη; Κυνηγητό! Θεωρούσαν οι Βαρδινογιαννικοί ότι είσαι απέναντι; Επίσης κυνηγητό! Σας το λέω, διότι το έχω νιώσει και εγώ στο πετσί μου. Κάποτε μου την έπεφταν ως Βαρδινογιαννικό και τσάτσο του Τζίγκερ και πλέον με κατηγορούν για αντι-Βαρδινογιαννικό και τσάτσο του Βγενόπουλου και του Πατέρα. Τα ίδια και χειρότερα έχουν πάθει και άλλοι.
Μέσα σε όλα αυτά και με το πέρασμα των χρόνων, κόσμος τέθηκε εκτός γηπέδου, ιστορικά κλαμπ αποκλείστηκαν από το γήπεδο και η Λεωφόρος μετατράπηκε σε κλειστό κλαμπ για λίγους. Παράλληλα, όμως η ομάδα δέχθηκε πόλεμο από Παναθηναϊκούς, παίκτες αποδοκιμάστηκαν και κυνηγήθηκαν, το ίδιο και προπονητές, παράγοντες κλπ. Την ίδια ώρα όμως, τον αποκλεισμό από την ενημέρωση βίωσαν δημοσιογράφοι και Μέσα Ενημέρωσης (και το λέω εγώ που για μια περίοδο ήμουν από τους ευνοημένους). Όλα αυτά είναι αδικίες και λάθη που έγιναν από ΟΛΕΣ τις πλευρές. Λάθη, λάθη, λάθη.
Και όμως, φαίνεται ότι η ιστορία δεν μας διδάσκει και μυαλό δεν βάζουμε. Το βιώνουμε ξεκάθαρα και στην υπάρχουσα διοικητική-μετοχική κρίση, όπου συνεχίζονται οι κόντρες και τα «μαχαιρώματα» εκατέρωθεν. Δυστυχώς, σε αυτή την ομάδα μονίμως επικρατούν καταστάσεις που εντέλει λειτουργούν εις βάρος του συλλόγου και όχι προς όφελός του. Συνεχίζουμε να ψάχνουμε τον εχθρό εντός Παναθηναϊκού και λησμονούμε έναν βασικό Παναθηναϊκό κανόνα που λέει ότι «ο εχθρός είναι ο Ολυμπιακός».
Πού θέλω να καταλήξω; Μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο Τριφύλλι με τη μόνιμη φαγωμάρα μεταξύ Παναθηναϊκών, ξεχάστηκε ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, οποίος στην αναμπουμπούλα χαίρεται κάνοντας πάρτι στην προπαγάνδα και στο παρασκήνιο. Αρκεί μια ματιά στα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης για να το αντιληφθεί κανείς…
